Ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρεται στο βιβλίο του «Ιθάκη» και εξηγεί πώς κατάφερε τελικά να το ολοκληρώσει, περιγράφοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα γεγονότα του 2015, τα οποία χαρακτηρίζει ως μια εξαιρετικά δύσκολη και οδυνηρή περίοδο. Ο ίδιος παραδέχεται ότι αρχικά δεν ήθελε να ασχοληθεί ξανά με εκείνη τη φάση, καθώς τη θεωρεί τραυματική, γεμάτη αντιφάσεις ανάμεσα στον ηρωισμό και στον αναγκαστικό συμβιβασμό που, όπως λέει, κρίθηκε απαραίτητος για τη σωτηρία της χώρας. Τελικά, τον βοήθησαν οι συζητήσεις και οι συνεντεύξεις που είχε με στενούς του συνεργάτες. Μετά την επιστροφή του από το Χάρβαρντ την άνοιξη της προηγούμενης χρονιάς, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες –από τον Απρίλιο έως τον Ιούλιο– να ολοκληρώσει το βιβλίο με ευκολία και ροή.
Αναλυτικά όσα είπε ο αλεξησ Τσίπρας
Το πρώτο του κομμάτι, το μικρότερο κομμάτι από τα δώδεκα κεφάλαια, το πρώτο κεφάλαιο έχει έναν αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, δηλαδή δείχνει, περιγράφω το πώς κατάλαβα την πολιτική από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τα πράγματα γύρω μου, μέχρι όταν άλλαξε η ζωή μου, έγινα υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας και έτσι η αναγνωρισιμότητα αυτή άλλαξε τη ζωή μου. Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο. Αυτό το κεφάλαιο, καθώς και το κεφάλαιο από το 2006 μέχρι το ‘15 δουλεύτηκαν την προηγούμενη χρονιά, το 2024. Κάποια στιγμή σταμάτησα όμως όταν βρέθηκα μπροστά στο Γολγοθά του 2015. Και δεν ήταν μόνο Γολγοθάς σε ό, τι έχει να κάνει με την δυσκολία να συλλέξω τα στοιχεία, να τα βάλω σε μια σειρά, να φτιάξω τα κομμάτια του παζλ και να το τοποθετήσω αλλά ήταν κι ένας ψυχολογικός Γολγοθάς.
Μπορώ να πω ότι είχα μια έντονη απώθηση να ασχοληθώ με εκείνες τις ημέρες και να ξαναπιάσω το νήμα, διότι ήταν μια τραυματική εμπειρία. Ήταν μια τραυματική εμπειρία σύγκρουσης, ηρωισμού, αλλά και μιας αναγκαίας, ενός αναγκαίου συμβιβασμού για τη σωτηρία της χώρας, η οποία ερχόταν σε αντίθεση με το πολιτικό παρόν και μέλλον το δικό μου εκείνη την περίοδο Και η δυσκολία αυτή πώς ξεπεράστηκε έτσι; Γι’ αυτό το δεύτερο κομμάτι σταμάτησα, σταμάτησα ένα διάστημα, έξι μήνες. Δεν έγραφα, δούλευα, έλεγα, συνέλεγα στοιχεία, αλλά δεν δούλευα, δεν έγραφα. Για να το ξεπεράσω φώναξα τους συνεργάτες μου και τους ζήτησα να μου κάνουν μια σειρά από συνεντεύξεις στο κασετόφωνο, ρωτώντας με για να τους διηγηθώ τα συναισθήματά μου, την αφήγησή μου, γι’ αυτό και έχει και ένα αφηγηματικό χαρακτήρα του βιβλίου, πως ένιωσα και πώς αισθάνθηκα και τι έκανα αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Και αφού κάναμε πέντε – έξι τρίωρες συνεντεύξεις, απομαγνητοφωνήθηκαν όλα όσα είπα και τα ξαναπήρα και τα δούλεψα και έτσι βγήκε η δεύτερη ενότητα και η τρίτη ενότητα του βιβλίου, που έχει αναφορά στο 2015. Φυσικά μετά το δούλεψα, το ξαναδουλέψα, το ξαναδούλεψα. Έβαλα και άλλα στοιχεία, βρήκα και άλλα στοιχεία, δεν τελείωσε αυτό. Αλλά μόλις τελείωσα το ‘15, κάποια στιγμή μόλις γύρισα από το Χάρβαρντ πέρυσι την άνοιξη, από τον Απρίλη μέχρι τον Ιούλη, βγήκε όλο το βιβλίο νεράκι.
