του Δημοσθένη Δαββέτα*
Πριν από λίγες μέρες ο εν ενεργεία επιτελάρχης του Γαλλικού στρατού δήλωσε στην τηλεόραση ότι ο πόλεμος με τους Ρώσους είναι κάτι πολύ πιθανό. Έδωσε μάλιστα και μια ενδεχόμενη ημερομηνία. Είπε για ένα διάστημα περίπου χιλίων ημερών. Συμβούλεψε δε τους Γάλλους να προετοιμάζονται σε πολλαπλά επίπεδα γι’ αυτό το γεγονός.
Αυτή η παραδοχή είναι βέβαιο ότι δημιούργησε πολλά ερωτηματικά στον κόσμο.
Ας την δούμε λοιπόν…
Θα ξεκινήσω από το δημοσκοπικό δεδομένο ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία του Γαλλικού λαού ( πάνω από 80%) δεν θέλουν να πολεμήσουν στην Ουκρανία. Ο πόλεμος δεν τους αφορά, το επαναλαμβάνουν. Αντίθετα ανάλογη πλειοψηφία ίσως και μεγαλύτερη θα συμφωνούσαν για εξοπλισμό της χώρας τους με στόχο την αμυντική της θωράκιση. Γιατί λοιπόν η γαλλική ηγεσία επιμένει σε αυτό το σενάριο;
Στην ουσία του το θέμα δεν μένει στα πλαίσια μόνο της Γαλλίας. Συνεπικουρούμενη αυτή η τελευταία κι από τις δύο άλλες «μεγάλες» χώρες, την Γερμανία και την Αγγλία ,θέλουν να μετατρέψουν την εχθρότητα με την Ρωσία σε ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Η ως τώρα κατάσταση τους προσφέρει ένα πραγματικό στοιχείο που αυτή η νεοαυτοκρατορική συμμαχία, αυτή η Τριανδρία, θέλει να το εργαλειοποιήσει στην υπηρεσία της. Πρόκειται για τον πόλεμο της Ουκρανίας. Αυτός είναι η αφορμή και το άλλοθι για υλοποίηση της λεγόμενης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που εδώ και καιρό ακούμε όλο και πιο έντονα από τα στόματα των πολιτικών ηγετών αυτών των χωρών.
Αντί δηλαδή οι αρχηγοί τους και η ελίτ που τους περιβάλλει να λάβουν υπόψη τους τις αντιρρήσεις των λαών τους αλλά και γενικώς των Ευρωπαίων πολιτών για βίαιη παγκοσμιοποίηση, τρέχουν προς τα εμπρός για υλοποίηση του σχεδίου τους. Οι δημοσκοπήσεις και το γενικό κλίμα εξέγερσης που διαπερνά τους πολίτες δείχνουν ότι τα εθνικά κόμματα μεγαλώνουν κι είναι προ των πυλών της εξουσίας. Ο άξονας Ουγγαρίας – Σλοβακίας – Ιταλίας είναι έτοιμος να μεγαλώσει με την Γαλλία (με την Λεπέν) υποψήφια να μπει στην πολιτική του παρέα, την Αγγλία (με τον Φάρατζ) και τη Γερμανία (με την Άλις Βάιντελ).
Με ποιο τρόπο λοιπόν, η σημερινή ευρωπαϊκή νομενκλατούρα σκέφτεται ν’ αντιμετωπίσει το κύμα αλλαγής που έρχεται;
Χρησιμοποιώντας το θέμα της Ουκρανίας. Συντηρώντας τον πόλεμο και το πολεμικό κλίμα ελπίζουν να διατηρήσουν και ν’ αυξήσουν τον φόβο πολέμου στους Ευρωπαίους πολίτες. Έτσι μην εκπλαγείτε αν γίνουν πράξη τα λόγια του Γάλλου επιτελική όπως ανέφερα στην αρχή του άρθρου. Μην εκπλαγείτε αν αποτυχημένοι πολιτικοί όπως ο Μακρόν δεν φύγουν στην ώρα τους από την εξουσία. Μην εκπλαγείτε αν χρησιμοποιηθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία για μια βίαιη επίσπευση ευρωπαϊκής ομοσπονδιοποίησης και για συνεχείς οικονομικές μειώσεις στα ασθενέστερων πάντα κοινωνικά στρώματα.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας εργαλειοποιείται όπως μια μορφή πανδημίας.
Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
