Ο βουλευτής ΝΔ Ανατολικής Αττικής, Μάκης Βορίδης γράφει στο αφιερωματικό τεύχος της Βεργίνα για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης:
Είναι η πολιτική της Κυβέρνησης στη διαχείριση της μετανάστευσης ακροδεξιά και ρατσιστική;
Ευρεία συζήτηση έχει προκληθεί με την πρωτοβουλία του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου να εισηγηθεί προς ψήφιση ένα σχέδιο νόμου που αν όλα έχουν πάει καλά τη στιγμή της δημοσιεύσεως αυτού του άρθρου, θα πρέπει να έχει ήδη γίνει νόμος.
Έχουν ήδη εκτοξευθεί κατηγορίες κατά του αρμόδιου υπουργού κ. Αθανάσιου Πλεύρη διότι δήθεν οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου είναι ακραίες, αντιανθρωπιστικές, ρατσιστικές και αντιβαίνουν στη διεθνή έννομη τάξη.
Φορείς της επίκρισης τα κόμματα της Αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που ασχολούνται με μεταναστευτικά ζητήματα, εν πολλοίς οι γνωστοί δικαιωματιστές.
Ας δούμε όμως τι κάνει με δύο λόγια αυτό το νομοσχέδιο που ερέθισε τόσο πολύ:
- Αυστηροποιεί τις υφιστάμενες εν πολλοίς ρυθμίσεις για την επιστροφή των παρανόμως ευρισκόμενων στη χώρα αλλοδαπών. Για το ζήτημα αυτό ήδη υφίσταται ευρωπαϊκή οδηγία που έχει ενσωματωθεί στην ελληνική έννομη τάξη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει καταθέσει ήδη πρόταση νέου Κανονισμού για τις επιστροφές, κρίνοντας ότι το υφιστάμενο πλαίσιο έχει ξεπεραστεί και χρειάζεται επικαιροποίηση. Η πρόταση Κανονισμού βρίσκεται ήδη στο στάδιο της επεξεργασίας του στο Συμβούλιο, και επομένως ο εσωτερικός διάλογος μεταξύ των κρατών μελών έχει ξεκινήσει. Με το σχέδιο νόμου ενσωματώνονται στην ελληνική έννομη τάξη εμπροσθοβαρώς οι διατάξεις αυτές που προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και έτσι για παράδειγμα αυξάνεται ο χρόνος διοικητικής κρατήσεως των παράνομων μεταναστών από τους 18 μήνες που ισχύει σήμερα στους 24, διευρύνεται ο αριθμός των χωρών στις οποίες μπορεί να πραγματοποιηθεί η επιστροφή και περιορίζεται το δικαίωμα υποβολής μεταγενέστερων αιτήσεων ασύλου.
2.Το νομοσχέδιο καθιστά ποινικό αδίκημα την παράνομη παραμονή στη χώρα. Είναι ήδη ποινικό αδίκημα η παράνομη είσοδος, δεν ήταν η παράνομη παραμονή. Προβλέπονται ποινές από 2 έως 5 έτη φυλάκισης, οι οποίες αν επιβληθούν από το αρμόδιο ποινικό Δικαστήριο δεν αναστέλλονται και δεν μετατρέπονται αλλά εκτελούνται. Όμως δίνεται η δυνατότητα αναστολής εκτελέσεως της ποινής αν ο καταδικασθείς ζητήσει να αποχωρήσει οικειοθελώς από την πατρίδα μας.
3.Καταργείται η διάταξη με την οποία ο παρανόμως διαμένων επί επταετία στη χώρα μας μπορεί να ζητήσει να αποκτήσει άδεια παραμονής και εργασίας.
Οι διατάξεις αυτές κάνουν κάτι περίπου αυτονόητο: διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ώστε αυτοί που βρίσκονται παράνομα στη χώρα μας να πρέπει να διαλέξουν: ή να υποστούν την ποινική τιμωρία και να οδηγηθούν στη φυλακή ή να φύγουν.
Και το ερώτημα για τους Αριστερούς και τους δικαιωματιστές είναι ένα και απλό: θέλουν ή όχι να φεύγουν όσοι δεν έχουν δικαίωμα να είναι εδώ;
Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί: η αναλογία αυτών που εισέρχονται παράνομα στη χώρα και αυτών που επιστρέφουν είναι περίπου 10:1. Το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο έχει ήδη διαμορφώσει για τους παράνομους μετανάστες μια σαφή τακτική καταστρατήγησής του: εισέρχονται παράνομα, δηλώνουν σχεδόν όλοι ότι δεν έχουν ταξιδιωτικά έγγραφα, υποβάλλουν όλοι αίτημα ασύλου, παραμένουν στις δομές σε καθεστώς ελευθερίας σιτιζόμενοι δωρεάν μέχρι να κριθεί σε πρώτο βαθμό η αίτηση ασύλου, αν γίνει δεκτή απέκτησαν δικαίωμα παραμονής και εργασίας και πρόσβαση στα προνόμια των προγραμμάτων ένταξης, αν απορριφθεί κάνουν έφεση και αν απορριφθεί και η έφεσή τους παραμένουν παράνομα στη ώρα χωρίς να δηλώνουν την κατοικία τους. Ακόμη και αν συλληφθούν ο επαναπατρισμός τους είναι εξαιρετικά δύσκολος αφού έχουν δηλώσει ανακριβή στοιχεία ταυτότητας και οι χώρες προέλευσης δεν τους αναγνωρίζουν ως πολίτες τους. Παραμένουν παράνομα 7 χρόνια στην Ελλάδα και χρησιμοποιούν την υφιστάμενη διάταξη για να νομιμοποιηθούνόσοι εξ αυτών δεν έχουν φύγει για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Αποτέλεσμα: υποχρεωτικοί επαναπατρισμοί γίνονται σχεδόν αποκλειστικά για Αλβανούς πολίτες, οικειοθελείς επιστροφές γίνονται κυρίως για γυναίκες, σχετικά μεγάλης ηλικίας από τη Γεωργία.
Και πώς να μην είναι έτσι αφού υπάρχουν αυτές οι νομικές δυνατότητες;
Τώρα λοιπόν που οι δυνατότητες αυτές περιορίζονται γιατί αυξάνει ο χρόνος της διοικητικής κράτησης, γιατί αυξάνει ο αριθμός των χωρών που είναι δυνατός ο επαναπατρισμός, γιατί περιορίζεται το κόλπο με τις αέναες μεταγενέστερες αιτήσεις ασύλου, κυρίως διότι υπάρχει η επαπειλούμενη ποινή φυλακίσεως αν κάποιος παραμένει παράνομα αλλά και διότι καταργείται το κίνητρο της επταετούς παραμονής αφού πλέον αν είναι κάποιος παράνομα στην χώρα δεν θα νομιμοποιείται ποτέ, τώρα είναι η ώρα που όλοι θα κριθεί τελικά τι πραγματικά πιστεύουν.
Το νομοθετικό πλαίσιο αυτό δεν πάει πέρα από τα ευρωπαϊκά και διεθνή δεδομένα. Σέβεται τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τη συρροή της ποινικής μεταχείρισης και των προβλέψεων της οδηγίας για τις επιστροφές. Και φυσικά δεν παραβιάζει οποιοδήποτε ανθρώπινο δικαίωμα.
Αλλά σταματάει και την κοροϊδία και τον εμπαιγμό της ελληνικής κοινωνίας από αυτούς που συστηματικά οργανώ-νουν τις μεταναστευτικές ροές: από τους διακινητές, αλλά και τους κάθε λογής επαγγελματίες του μεταναστευτικού που τώρα κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πελατεία.
Επειδή νομικά το πλαίσιο είναι άρτιο, όλοι θα κληθούν να τοποθετηθούν στρατηγικά: θέλουν μια περιοριστική και αυστηρή μεταναστευτική πολιτική ή τη χώρα ξέφραγο αμπέλι;
Για εμάς που αυτονόητα επιλέγουμε το πρώτο, ανοίγουν δύο περαιτέρω ζητήματα για το μέλλον: η αποτελεσματικότητα εφαρμογής του πλαισίου απαιτεί ισχυρή κεντρική διοίκηση της μεταναστευτικής πολιτικής. Σήμερα αυτή είναι κατατετμημένη σε τρία υπουργεία: στο Μετανάστευσης, στο Προστασίας του Πολίτη και στο Ναυτιλίας. Η κατανομή των αρμοδιοτήτων θα πρέπει να επανεξεταστεί και να χορηγηθούν περισσότερα διοικητικά εργαλεία στο Μετανάστευσης.
Τέλος, ναι μεν, το προτεινόμενο σχέδιο είναι το αυστηρότερο στην Ευρώπη, αλλά έχει πλέον ανοίξει η συζήτηση για την αναθεώρηση των διεθνών συνθηκών που ορίζουν τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών.
Η Ελλάδα θα πρέπει να πρωταγωνιστήσει και σε αυτήν την συζήτηση.
