του Χαράλαμπου Κατσιβαρδά
Είναι πρόδηλον, ότι η Ελλάς βαίνει εις κρημνόν και ο λαός καθεύδει τον νήδυμον ύπνο, ασκώντας το ύψιστο δικαίωμα της ψήφου του, λησμονώντας, τα μέχρι τούδε πεπραγμένα, εκ των υφιστάμενων κοινοβουλευτικών κομμάτων, τα οποία εντελλόμενα εκ των εξωεθνικών διευθυντηρίων, απεργάζονται τη μεγάλη επανεκκίνηση των αισχρών παγκοσμιοποιητών.
Παρά ταύτα, όμως εξακολουθούν δια ακατάληπτους και μη ελλόγως προσπελάσιμους τρόπους να εμμένουν πεισματικά να δίδουν εντολή, εις τους ιδίους τους βιαστάς τους, με αποτέλεσμα να εξάγει τις το συμπέρασμα, ότι εν προκειμένω, δεν ομιλούμε απλώς για πολιτικούς οιονεί τυράννους, οι οποίοι προάγουν αντεθνικά και πρόδηλα αντιλαϊκά μέτρα, με κράτιστο γνώμονα της εξυπηρέτηση των υμετέρων συμφερόντων των, αλλά εις τον αντίποδα και όλως τουναντίον, ως προς τούτο συμπράττουν και συναινούν ανυπερθέτως και ο καθημαγμένος Ελληνικός λαός, ο οποίος άγεται και φέρεται, αλλά κυρίως συναινεί συνειδητά προς την βούληση, τα βουλήματα και εν γένει την εκμαυλιστική συμπεριφορά των πολιτικών.
Εν τοιαύτη περιπτώση, έχουμε να κάνουμε, με ένα ιδιάζον, κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο δέον όπως, οι ειδικοί επιστήμονες των κοινωνικών επιστημών, διαγνώσουν την γενεσιουργό αιτία του άρτι προσφάτως προεκλογικού αποτελέσματος, το οποίο προκαλεί εν τοις πράγμασι δυσαρμονία, με τη βάση της κοινωνίας.
Η παρελθούσα τετραετία, συνιστούσε την πιο περίπολοκη και δυσχερή πολιτικά περίοδο, διότι διαδραματίσθηκαν πρωτόγνωρες αρνητικές καταστάσεις, όπως, προεχόντως και κυρίως, η πανδημία με όλα τα συναφή παρελκόμενα, του υποχρεωτικού εμβολιασμού και της συνακόλουθης καταλύσεως παντός θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος και ελευθερίας των πολιτών, οι εκτεταμένες πυρκαγιές, ο υβριδικός πόλεμος δια μέσου εξωνημένων μεταναστών και των αργυρωνητών επηλύδων και παρά ταύτα, ο πνευματικά ευνουχισμένος Ελληνικός λαός, επέδειξε, ανοσία ενώπιον της σωρείας μειζόνων προβλημάτων, τα οποία έπληξαν τις δικές του ελευθερίες.
Εν προκειμένω, ο διανοητικώς λοβοτομημένος λαός έχει εθιστεί προς το σύνδρομο του Παυλώφ όντας εθισμένος εις το αποτέλεσμα της παραπληροφόρησης και της τέχνης της πολιτικής ψευδολογίας, προς την κατεύθυνση παραμόρφωσης μίας αντικειμενικής πραγματικότητας η την επ’ ΄άπειρον ποικίλη παρασιώπηση της αλήθειας, με αποτέλεσμα ο λαός, έχων απεμπολήσει παν ψήγμα κριτικής σκέψης να υπολαμβάνει γηθοσύνως εκ πλάνης μία κίβδηλη πραγματικότητα η οποία κείται ανάμεσα στα όρια της αληθοφάνειας και του κραυγαλέου ψεύδους.
Προσέτι, η εθνική τραγωδία των Τεμπών, ανέδειξαν, την διαχρονικά αντικειμενική ευθύνη των πολιτικών και των προστηθέντων αυτών δρώντων ανύυθνως, φαινόμενα τα οποία συνάγουν εις το συμπέρασμα, ότι ο Ελληνικός λαός καθίσταται «μιθριδατικά» εθισμένος εις την μέλαινα και φαιά προπαγάνδα του καθεστωτικού συστήματος, δεν έχει μνήμη και ποσώς επισκοπεί διευρυμένα την πραγματικότητα, ή ενσυνειδήτως, επιλέγει τους πολιτικούς αδιαφορώντας δια το κοινωνικό σύνολο.
Εν άλλοις δηλαδή λόγοις, έχει συνθηκολογίσει, και δίδει εντολή, προς τους «ημέτερους» πολιτικούς, ανεξαρτήτως λυσιτέλειας, ή συλλογικής αποτελεσματικότητας, ως προς την διαχείριση των ζεόντων προβλημάτων του τόπου, αρκεί να συναλλάσσονται οι ίδιο μετ’ αυτόν τελεσφόρως, προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπιμοτήτων και μόνον.
Τηρουμένων των αναλογιών, εκ του αποτελέσματος της πρώτης εκλογικής αναμετρήσεως αποδείχθη πανηγυρικά ότι η Ελλάς πνέει τα λοίσθια, ο τάλας λαός, δηλονότι ότι ευρίσκεται ενώπιον της λαίλαπας της πλήρης αποσύνθεσης και καταδιώξεως της πρώτης κατοικίας υπό την ανοχή της κυβερνήσεως, ή κατέστη, λοιδορούμενος κοινωνός της ιταμής και ωμής παρεμβάσεως της Πολιτείας, εις την απόπειρα χειραγωγήσεως πλήρως καθυποταγμένης εκτελεστικής εξουσίας δια του πραξικοπηματικού τρόπου αποκλεισμού του κόμματος , παρά ταύτα, όμως οι εν λόγω θεσμικές εκτροπές ουδαμώς επηρέασαν αμέσως και επί τη πράξει, την κοινή γνώμη, η οποία εξ όσων απεδείχθη εκ του αποτελέσματος, σχηματίζει πεποίθηση, αμιγώς δια του «άρτον και θεάματα» ή της απατηλούς τηλεοπτικής γομώσεως των μέσων μαζικής εξαπατήσεως, άνευ ετέρου τινός.
Εν κατακλείδι, φρονώ ότι ο λαός δεν κατέχει την συμπλεκτική σκέψη αποτελέσματος και γενεσιουργού αιτίας αυτού, υπό την έννοια ότι αδυνατεί να συνδυάσει ότι η έννοια της αιτίας και του αιτιατού, ότι δηλαδή ο φυσικός αυτουργός των δεινών των οποίων βιώνει, ήτοι της πτωχοποιήσεως της εθνικής αναξιοπρέπειας συνδέονται αναπόσπαστα, με τους αντιπροσώπους του λαού, τους οποίους διά της ψήφου του δίδει εντολή και εξουσία να ενεργήσουν ενάντια εις τα συμφέροντά του.
Ως έπος ειπείν, εξ όσων διεφάνη, απεδείχθη ότι ο Ελλαδικός λαός, ουδαμώς ενδιαφέρεται να αναζητήσει την αλήθεια και να βασανιστεί, εξ ού και ψηφίζει με γνώμονα τα προτάγματα των μέσων μαζικής εξαπατήσεως, αγνοώντας να διερευνήσει ενδελεχώς την ελληνική κακοδαιμονία και τη θεσμική αβελτηρία, αλλά δια των πράξεων και παραλείψεών του νομιμοποιεί επ’ έπειρον την στυγνή κομματοκρατία. Η μάστιγα της πολιτικής ορθότητας, απότοκος των ως άνω, εδράζεται σε ορισμένες ατζέντες οι οποίες εκκινούνται πέραν του Ατλαντικού, οι οποίες λόγω ισχυράς πολιτικής και οικονομικής στηρίξεως επιβάλλουν μία Νέα Τάξη Πραγμάτων εις την κοινωνία, την οποία εγκαθιδρύουν, λόγω της ισχύος τους, παντελώς αντιδημοκρατικά, προβάλλοντας ορισμένα πρότυπα, συνεργεία των θεσμικών ελίτ ανά τον κόσμο ίνα διαπλάσουν, εκ του μη όντος, μία νέα πραγματικότητα, η οποία θεμελιώνεται αμιγώς εις το ιδεολόγημα του δικαιωματισμού.
Ο λόγος περί της δήθεν ρευστότητας του φύλου και των λοιπών αποδομητικών θεωριών του πολιτισμικού μαρξισμού οι οποίες επιβάλλονται βιαίως, εις την κοινωνία, ως αυθεντικές και αξιωματικά παραδεδεγμένες αρχές, μην επιδεχόμενος επιστημονικού αντιλόγου, θεμελιωμένες μόνον εις την φετιχοποίηση τρόπον τινά του δικαιωματισμού, τίθενται επ’ αμφιβόλω. Οι σαθρές ασφαλώς τοιαύτες θεωρίες, στερούνται σοβαρού επιστημονικού υποβάθρου, διότι παρασιωπούν τις παλαιότερες διεπιστημονικές προσεγγίσεις, οι οποίες ερμηνεύουν εμβριθώς τις εν λόγω τάσεις ορισμένων ανθρώπων.
Οι δογματικές αυτές απόψεις, επιβάλλουν την ανοχή παντί προσφόρω τρόπω, δια μετέλευσης ρητορικής μίσους και αποκλεισμού, εις όποιον τολμήσει να φέρει αντίρρηση ή εκφράσει σκεπτικισμό περί της εγκυρότητας της επιστημονικής προελεύσεως των θεωριών περί της φύλων και ούτω καθ’ εξής. Ο νεοπαγής αυτός ολοκληρωτισμός συνεπικουρείται υπό την σύγχρονη ανορθόλογη αστυνομία σκέψεως η οποία διώκει ο,τιδήποτε αντιλέγει προς τον ολετήρα της μονολιθικής αυτής επιβολής της πολιτικής ορθότητας, στιγματίζοντας τον ως αιρετικό, εξοστρακιστέο και διωκτέο.
Η πρωτοφανή αυτή ποινικοποίηση του φρονήματος, εργαλειοποιεί τον Νόμο περί ρατσισμού, την διέγερση σε βιαιοπραγίες ή αμοιβαία διχόνια, μεταξύ της κοινωνίας, διατάξεις τις οποίες οι μηχανισμοί αυτοί προπαγάνδας της νεοπαγούς αυτής τάξης πραγμάτων, την μετέρχονται μονομερώς, κατασιγώντας ότι οι ίδιοι επί της ουσίας διαπράττουν τα αδικήματα αυτά κατά της κοινωνίας. Περαιτέρω λοιπόν, ενταύθα έχουμε να κάνουμε με μία δικτατορική πρακτική, η οποία επιβάλλει τους κανόνες της άνευ ετέρου τινός, υπό το πρόσχημα της αόριστης έννοιας του προοδευτισμού, καταλύοντας οιαδήποτε αντίθετη άποψη, προσάπτοντας το στίγμα του ομοφοβικού, συντηρητικού κτλ, άρα πρόκειται δια μία αρτιφανή αντιδημοκρατική πρακτική, η οποία χορηγεί αφειδώς, προς τους οιονεί αντιφρονούντες, πιστοποιητικά φρονημάτων, διχάζοντας την κοινωνία.
Η μονομέρεια αυτή, και η πρωτόφανη σπουδή περί της στανικής επιβολής ενός εσμού απόψεων μίας μερίδας πολιτών, μόνον ιδιάζουσα απορία δημιουργία εις την βάση της κοινωνίας, αρθρώνοντας ομοθυμαδόν το εύλογο και αμείλικτο ερώτημα, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο και πόθεν εδράζονται και επιπολάζουν αυτές οι αρχές οι οποίες φιλοδοξούν να αλώσουν νύκτωρ αλλά ξύλοις και ροπάλοις την βάση της κοινωνίας, μίας κοινωνίας η οποία καθεύδει τον νήδυμον ύπνο, έχουσα προ πολλού, απεμπολήσει πάσα δυνατότητα γονόμου αντιδράσεως, περιαχθείσας είς μία πολυοργανική ανεπάρεκεια, λόγω εξουδετερώσεως της αντιλήψεως και της όποιας κριτικής σκέψεως ουσιαστικής αντιδράσεως;
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και του Σ.τ.Ε
Aνεξάρτητος Βουλευτής
