«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»
Μια ερώτηση, ίση με την παθογένεια μιας ολόκληρης γενιάς.
Το κακό είναι πως αυτοί που θα έπρεπε να ξέρουμε ποιοι είναι, αυτοί που θα έπρεπε να ξέρουμε το όνομά τους, την ιδιότητά τους, το πρόσωπό τους, δεν τους ξέρουμε.
Για λίγο, για μια στιγμή, περνάνε από τις καθημερινότητές μας, με μια πράξη που κάνει τη διαφορά, θαυμάζουμε, συγκινούμαστε, το συζητάμε και για λίγο, μέχρι να ξεχαστεί.
Και ξεχνιέται.
Θυμόμαστε ίσως την πράξη.
«Θυμάσαι ρε συ εκείνον τον οδοκαθαριστή που βρήκε το πορτοφόλι το γεμάτο και το παρέδωσε;»
«Θυμάσαι εκείνους της ΔΙΑΣ που άνοιξαν το δρόμο στην μητέρα και σώθηκε το παιδί της;»
«Θυμάσαι εκείνον τον πυροσβέστη που έσβηνε τις φωτιές στα άλλα σπίτια και κάηκε το δικό του;»
«Θυμάσαι εκείνους τους στρατιώτες στο «Σαμινα» που έσωσαν τόσο κόσμο;»
Ναι. Θυμόμαστε τις πράξεις τους. Θυμόμαστε το αποτύπωμα που άφησαν στην ζωή, στην κοινωνία, στην καθημερινότητα. Άνθρωποι που ακόμα κι όταν ξεχάσεις το όνομά τους, θυμάσαι πως μια μέρα, έκαναν κάτι θαυμαστό, αξιέπαινο, κι άφησαν το στίγμα τους στις συνειδήσεις μας.
Κι εκεί έρχονται κι οι άλλοι. Βροντεροί, ψευτόμαγκες, που επειδή δεν έκαναν ποτέ στη ζωή τους καμία αξιέπαινη πράξη, δεν έκαναν ποτέ κάτι χρήσιμο για να μείνουν στη συνείδηση του κόσμου με θετικό πρόσιμο, αναρωτιούνται δυνατά, σαν να κοιτιούνται στον καθρέφτη τους, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;».
Μα αυτό είναι το θέμα. Πως ξέρουμε, όλοι ποιος είναι ποιος και τι αφήνει στο πέρασμά του.
Άλλοι αφήνουν πράξεις κι ας μην μάθαμε ποτέ το όνομά τους, κι άλλοι αφήνουν το όνομά τους, και μας το θυμίζουν ξανά και ξανά, γιατί ποτέ δεν έκαναν κάτι άξιο για να τους θυμόμαστε.
Κι αν έχεις επιλογή τι από τα δυο να γίνεις, μην σε νοιάξει αν δεν θυμούνται οι άνθρωποι, το όνομά σου, όσο θα θυμούνται τι καλό έκανες στη ζωή τους, όλα θα είναι καλά!
