του Χαράλαμπου Κατσιβαρδά
Η ζωή καθίσταται ιδιαίτατα δυσχερής και βιώνομεν, εκώνοντε άκοντες, πάμπολλα επί καθημερινής βάσεως προβλήματα, τα οποία οπωσούν επιλύονται, πλην όμως ενίοτε, αφίκνειται το τέλος ημών, και ουδείς εξ ημών, καθίσται προπαρασκευασμένος για το επέκεινα.
Είναι πρόδηλον, ότι ημείς, οι άνθρωποι, είμαστε ανυπόμονοι και δίδουμε αποκλειστική προτεραιότητα εις την εκπλήρωση των αψίκορων καταναλωτικών αναγκών μας άνευ ετέρου τινός, με συνέπεια να καταναλώνουμε εισέτι και την πίστη μας, ήτοι να την αντιμετωπίζουμε όπως την εκπλήρωση απλώς μίας ανάγκης, την ενύλωση μιας αδηρίτου μεταφυσικής μας αναζητήσεως, άνευ όμως να έχουμε διεισδύσει τελεσφόρως, εις τα άδυτα της πίσετώς μας, ίνα νιώσουμε την ακατάβλητη ευφροσύνη της Αναστάσεως και του Μυστηριακού βίου της Εκκλησιαστικής ζωής.
Όλα εις την ζωή, τελειώνουν και παραμένουμε γυμνοί ενώπιον του προαιώνιου ερωτήματος, ποιοί είμεθα; πού πηγαίνουμε; όχι ασφαλώς δια να επιλύσουμε άρτι αμέσως, ορισμένα βαθειά με την φύση μας, υπαρξιακά και οντολογικά ερωτήματα αλλά διότι, ορούμε το σακρίο μας, να θνήσκεται υποκείμενο, αναπόδραστα και σταθερά εις την αδυσώπητη φθορά του χρόνου, καθότι το σήμερα γίνεται αύριο και το αύριο εχθές και απλώς ημείς ανήμποροι να επέμβουμε εις την νομοτέλεια της φύσης και της δημιουργίας, επιχειρούμε να ανατείμουμε την δυναμική εξέλιξη της φύσεως.
Το μήνυμα της Γεννήσεως της Θεανθρώπου εκ του ποιητού των όλων εκ του Πλάστου μας, δια της Υπεραγίας Θεοτόκου μας, απηχεί εις την καρδιά, την ψυχή και την διάνοιά μας, ουχί ωσεί απλώς μία νοησιαρχικής συλλήψεως αλλά, ως ενός γεονότος το οποίο εγκυμονεί, τίκτει και κυοφορεί την ελπίδα της αιώνιας ζωής.
Ο άνθρωπος έχει την ψευδαίσθηση ότι θα ζει αιώνια ή όταν ευρίσκεται εν καταταστάσει, ευημερίας ή διαπνέεται από ευφρόσυνα συναισθήματα έχει την αλγεινή εντύπωση και την ψευδαίσθηση ότι καθίσταται άτρωτος εις τους αιώνας των αιώνων και η πίστη, είναι μία επικουρική συνιστώσα στην Ζωή του, πλην όμως, όταν έρχεται η συγκλονιστική στιγμή της Ζωής μας, ένθα, άπαντες σειόμεθα και συγκλονιζόμεθα εκ των καταστάσεων, ιδίως όταν, καθοιονδήποτε τρόπο, υπαιτίως ή μη έχουμε περιαχθεί εις ένα πνιγηρό αδιέξοδο, ή αντιμετωπίζουμε οιασδήποτε φύσεως πρόβλημα, το μοναδικό επίνειο είναι η καταφυγή προς την διαπρύσια προσευχή, και η ενδιάθετη βούλησή μας, να εκδυσωπήσουμε ταπεινώς τον Κύριο, προκειμένου να επιδείξει ως φιλεύσπλαχνος και πολυέλαιος συγχώρηση προς το πρόσωπο μας και μας συγχωρήσει παν πλημμέλημα, εξαλείψει παν ρύπο και ρύσει οιαδήποτε διπράξασα αμαρτρία η οποία βαραίνει την συνείδησή μας.
Εν άλλοις λοιπόν λόγοις, μόνον δια της αρωγής του Θεού, είμεθα χαρούμενοι και προσδίδεται αγάπη και ουσιώδες νόημα εις τον θνησιγενή βίο μας και εν ταυτώ ανακουφίζεται η καρδιά μας από τις καθημερινή πολεμική της ζωής, διότι δυστυχώς καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε συν τω χρόνω προιόντι, πολλαπλά και ετερόκλητα προβλήματα τα οποία μας ταλανίζουν και μας στεναχωρούν.
Το μεγαλύτερο δυστύχημα, είναι ο αποχωρισμός εκ των αγαπημένων μας προσώπων, λόγω γήρατος και ένεκεν του προκεχωρημένου της ηλικίας, ασφαλώς, τούτο είναι το σύνηθες και το ομαλό, διότι ο παναδαμάτωρ χρόνος, κείται εγγύς, άρτι αρξαμένης της ζωής, εκ της γεννήσεως μας, υποκείμεθα αναποδράστως, την φθορά του διαβρωτικού χρόνου, όμως δεν παύει να βιώνει κανείς την απώλεια του αγαπημένου μας προσώπου και να θραύεται ο ομφάλιος λώρος, να κατακερματίζεται η ίδια η ζωή του, διότι ακριβώς νιώθουμε την απώλεια η οποία δεν εξωραίζεται αλλά ούτε και ιαίνεται με ευχολόγια και ανακουφιστική ρητορική.
Εν πάση περιπτώση, η μοναδική θεραπεία είναι η προσευχή ή ίδρυση μίας ειλικρινούς, συμπαγούς και στερέας σχέσεως με τον Δημιουργό μας, ο οποίος επεμβαίνει αθόρυβα, πλην όμως κατ’ εξακολουθησιν, δίδοντας θάρρος και φωτίζοντας τα βήματα της βιοτή μας, -αναμένοντας την ηδύμολπο ανάστασιν.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και Σ.τ.Ε
Ανεξάρτητος Βουλευτής
