Plasmata 3: Ένα εικαστικό δρώμενο σε δημόσιο χώρο που μπερδεύει το πραγματικό με το φαντασιακό

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση μετατρέπει το Πεδίον του Άρεως σε ένα τεράστιο εικαστικό δρώμενο, όπου σουλατσάρουν διάφορα Plásmata. Το φετινό μενού της καθιερωμένης (πια) έκθεσης περιλαμβάνει και κινηματογράφο –επιτέλους– με μια σειρά προβολών μεγάλου και μικρού μήκους που φέρνουν το θερινό σινεμά στο λαοφιλές άλσος της πρωτεύουσας.

Ζούμε ανάμεσα στο πραγματικό και την παραίσθηση. Τα Plásmata 3, η μεγάλη έκθεση της Στέγης στο Πεδίον του Άρεως, σε προσκαλούν σε έναν κόσμο όπου τα όρια πραγματικότητας και ψευδαίσθησης χάνονται και το καθημερινό μεταμορφώνεται σε κάτι μαγικό. Για 20 ημέρες, το Πεδίον του Άρεως φιλοξενεί 25 έργα Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών, που απλώνονται διακριτικά στον δημόσιο χώρο, σαν ένα όνειρο, και συνομιλούν με την καθημερινότητά μας, δίνοντας χώρο στο αναλογικό, το σωματικό και το φαντασιακό.

Το σουρεαλιστικό στοιχείο δεν βρίσκεται μόνο στα έργα της έκθεσης· είναι εγγενές στον ίδιο τον χώρο. Ένα πάρκο που μοιάζει φυσικό αλλά είναι κατασκευασμένο· ένας τόπος που αποκαλύπτεται σαν ζούγκλα και κρύβεται σαν ένα συλλογικό ιερό των ονείρων μας – ένα σκηνικό που διαρκώς μεταμορφώνεται.

Ανάμεσα σε υβριδικά έργα, πολλά από τα οποία ανήκουν στη Συλλογή του Ιδρύματος Ωνάση, παράξενα τοτέμ φορτισμένα με υπαινιγμούς πνευματισμού, μυθικά ζώα, αρχαίες κολόνες-μαξιλάρια όπου ξαπλώνεις άφοβα χωρίς να πονάς, μνημεία φτιαγμένα από σπασμένα μάρμαρα αθηναϊκών πεζοδρομίων, σώματα που δεν ξέρεις εάν πέφτουν στο κενό ή εάν ανεβαίνουν στον ουρανό από μια σκάλα που οδηγεί στο πουθενά, γυάλινα λουλούδια που φωτίζονται με τη δύναμη της αγκαλιάς δύο ανθρώπων, αμαζόνες πάνω σε μηχανές, κοχύλια που περιστρέφονται αέναα και μέσα από τα οποία ακούγονται σταγόνες να ρέουν, οικεία και ανοίκεια πλάσματα που ξεπροβάλλουν μέσα από τα παρτέρια του πάρκου – τα Plásmata 3 συνθέτουν μια εμπειρία φαντασίας και περιπλάνησης.

Τα Plásmata 3 δεν διαχωρίζουν την τέχνη σε ψηφιακή και αναλογική. Αντίθετα, αναδεικνύουν τη φυσική της συνέχεια στον χρόνο: από το θέατρο σκιών στο projection mapping, από τη ζωγραφική στο φιλμ, από τη video art στη σημερινή ψηφιακή και μετα-ψηφιακή έκφραση.

Η τεχνολογία παρουσιάζεται όχι ως αυτοσκοπός, αλλά ως εργαλείο. Οι καλλιτέχνες δεν υπακούνε στην τεχνητή νοημοσύνη: τη χρησιμοποιούν, τη μεταμορφώνουν, την υπονομεύουν, την ξεπερνούν. Με βασικό τους όπλο τη φαντασία, δημιουργούν νέες αφηγήσεις που δεν υποτάσσονται στους αλγόριθμους, αλλά τους αμφισβητούν, τους επανεφευρίσκουν, τους τρελαίνουν.