Για την ανάγκη αφύπνισης του ελληνισμού αλλά και της διεκδίκησης αυτού του τόπου που «είναι δικός μας και δεν τον χαρίζουμε σε κανέναν» καθώς και για τα παράπονα που υπάρχουν από τις ελληνικές κυβερνήσεις μίλησε στη ΒΕΡΓΙΝΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, στην εκπομπή ΤΑ ΛΕΜΕ και στη δημοσιογράφο Χριστίνα Τσόρμπα, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος. Αφορμή της συνέντευξης στάθηκε η μεγάλη συναυλία που διοργανώνεται την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού με τίτλο «Λαλώ σου’ πό΄ψε λευτεριά! Οι καμπάνες θα ηχήσουν και πάλι..»
Έχουμε παράπονα…
«Έχουμε παράπονα..» αποκάλυψε ο Αρχιεπίσκοπος φροντίζοντας να διευκρινίσει ότι αυτά δεν αφορούν τον ελληνικό λαό «που τον ευχαριστούμε και τον ευγνωμονούμε για τη διαχρονική συμπαράστασή του» αλλά «από κάποιες κινήσεις κάποιων κυβερνήσεων. Στην Ελλάδα που βλέπουν ότι κάποτε γινόμαστε βάρος κάποτε νομίζουν ότι τα γενικότερα συμφέροντα της Ελλάδος πρέπει να υποτιμήσουν το κυπριακό, ότι είμαστε μακριά..»
«Έχουμε παράπονα…» επανέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος εξηγώντας: «Θεωρούμαστε ότι είμαστε ξένοι, ότι δεν είμαστε τμήμα του έθνους κάποιες στιγμές. Αυτό πρέπει να το αποβάλλουμε. Το αισθανόμαστε διαχρονικά. Η πείρα μας λέει ότι φοβόμαστε κάποια αλλαγή οποιαδήποτε στιγμή. Βλέπουμε ότι αυτά τα ανοίγματα Ερντογάν προς την Ελλάδα για καλή γειτονία, προσπαθούν να αποκλείσουν το Κυπριακό. Πρώτοι εμείς οι Κύπριοι θέλουμε βελτίωση αυτών των σχέσεων. Αλλά να μην παραγνωρίζεται η Κύπρος στη βελτίωση αυτών των σχέσεων. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ξένους. Έχουμε το ίδιο αίμα.. Κατοικούμε 3.500 χρόνια σ αυτό τον τόπο. Έχουμε απαίτηση το έθνος να μας προστατέψει. Η Κύπρος είναι το τελευταίο προπύργιο του Ελληνισμού. Αν κάποια στιγμή αυτό το προπύργιο πέσει, θα ξεκινήσει το Αιγαίο, τα νησιά, η Θράκη η Μακεδονία…»
Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι
Για την ανάγκη αφύπνισης κυρίως των νέων μίλησε ο Αρχιεπίσκοπος σημειώνοντας ότι για κάποιους τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στη μεγαλόνησο «φάνηκαν πολλά κι άρχισαν να λησμονούν και τη φύση του προβλήματός μας και την υποχρέωσή μας να μεταδώσουμε στα παιδιά μας και τις άλλες γενιές την πεποίθησή μας ότι αυτός ο τόπος είναι δικός μας, δεν τον χαρίζουμε σε κανέναν κι όσα χρόνια να περάσουν τον διεκδικούμε και θα αγωνιστούμε για να τον ελευθερώσουμε»
Ο ίδιος, μιλώντας από καρδιάς αναφέρθηκε στα χρόνια που μεσολάβησαν τονίζοντας ότι υπήρχε μία προσμονή, μία ελπίδα «ότι θα ευαισθητοποιηθούν και τα Ηνωμένα Έθνη και όλος ο ελεύθερος κόσμος για κάτι που για μας είναι αυτονόητο..» «Τώρα που πέρασαν τα χρόνια μπαίνουμε σε μια ευθεία υπενθύμισης και σε αγώνα. Πρέπει όλος ο Ελληνισμός να καταλάβει ότι ένα τμήμα του έθνους κινδυνεύει και αυτή η συναίσθηση να τον κάνει να συσπειρωθούμε όλοι σα μία γροθιά, να διεκδικήσουμε εκείνα που μας ανήκουν»