Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλόγηρος
Οι εκσυγχρονιστές του άκρατου δικαιωματισμού, αναγνωρίζουν τα δικαιώματα τους ως κυρίαρχα ενώ κατέχουν μικρό κομμάτι στην κοινωνία. Χαρακτηριστικό των δικαιωματιστών είναι η επίκληση στη δημοκρατία και στους θεσμούς της αλλά μόνο όταν είναι προς το συμφέρον τους.
Κατά τα άλλα, οποιαδήποτε άλλη άποψη είναι καταδικαστέα, οπισθοδρομική και παλεύουν εναντίον της μέχρι να την εξαλείψουν. Να εξαλείψουν την αντίθετη άποψη και ταυτόχρονα να εξευτελίσουν τους εκφραστές της. Στα δικαιώματα τους λοιπόν δημοκράτες, στις αντίθετες απόψεις όμως φανερώνουν το αληθινό τους πρόσωπο, ένα πρόσωπο αυταρχικό…στην καλύτερη!
Οι δικαιωματιστές έχουν μια σταθερή γραμμή, προσπαθούν να αλλοιώσουν με κάθε τρόπο τις σταθερές και τις αξίες της κοινωνίας. Αμφισβητούν την βιολογία, τον αριθμό των φύλων, συγχέοντας τη σεξουαλική προτίμηση με τη βιολογία. Ζητούν την ανατροπή θεσμών και θεμελιωδών δικαιωμάτων όπως αυτά ορίζονται από το ελληνικό Σύνταγμα.
Κατά τον Αριστοτέλη, δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο επικρατούν οι απόψεις της πλειοψηφίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι πολίτες της μειοψηφίας δεν έχουν και αυτοί τα ίδια δικαιώματα. Με την προϋπόθεση ότι οι ενέργειες όλων των πολιτών περιορίζονται μέσα σε ορισμένα όρια. Τα όρια αυτά στις δημοκρατίες τα καθορίζουν οι νόμοι και δεν πρέπει να τα υπερβαίνει κανείς. Γιατί η υπέρμετρη δραστηριότητα (ασυδοσία) του ενός περιορίζει την ελευθερία του άλλου.
Η εθνική πινακοθήκη φιλοξένησε έργα τα οποία προσέβαλαν την πίστη της πλειοψηφίας της χώρας μας. Αποκρουστικό χαρακτηρίστηκε το θέαμα ακόμη και από άτομα άλλων θρησκειών. Άλλωστε, ο σεβασμός σε όλες τις θρησκείες είναι δομικό χαρακτηριστικό μιας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας.
Το Σύνταγμα είναι ξεκάθαρο, προσέβαλαν βάναυσα την από το άρθρο 3 του Συντάγματος αναγνωριζομένη ως Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα, παρουσιάζοντας Ιερά πρόσωπα της Επικρατούσης θρησκείας με τερατώδεις και αποκρουστικές μορφές. Η ηθική απαξία της ως άνω πράξης επιτείνεται έτι περαιτέρω από το γεγονός ότι τα έργα αυτά εξετέθησαν σε ένα Δημόσιο Ίδρυμα της Ελληνικής Πολιτείας, η οποία οφείλει να προστατεύει την Επικρατούσα θρησκεία, διότι αποτελεί ένα εκ των τεσσάρων συνεκτικών στοιχείων του Έθνους. Κατά τον Ηρόδοτον (ομόθρησκον, ομόγλωσσον, όμαιμον, ομότροπον).
Ο νόμος ήταν εξίσου σαφής, οι εκσυγχρονιστές του ΣΥΡΙΖΑ κατήργησαν όμως τα άρθρα περί βλασφημίας. Η καθύβριση των θρησκευμάτων (άρθρο 198 του ΠΚ). Προέβλεπε φυλάκιση έως 2 έτη για όποιον κακόβουλα καθυβρίζει τον Θεό και όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει την ορθόδοξη εκκλησία ή θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα.
Τεράστια ερωτηματικά γεννά και η στάση της τωρινής κυβέρνησης που δεν τον έχει επαναφέρει. Ασφαλώς, ο Θεός δεν έχει ανάγκη νομικής προστασίας, αλλά έχει ο πιστός, δια τον οποίον το θρησκευτικό γεγονός αποτελεί οντολογικό θεμέλιο και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο στο Ποινικό μας Δίκαιο, τα καταργημένα δύο άρθρα ετίθεντο υπό τον τίτλο «Προστασία της θρησκευτικής ειρήνης».
Στην περίπτωση της εθνικής πινακοθήκης με όχημα την «τέχνη» υπάρχει ωμή παραβίαση των άνω. Η τέχνη δε λογοκρίνεται, δεν πρέπει να λογοκρίνεται.
Τί ορίζεται όμως ως τέχνη; Ποια είναι τα όρια της κριτικής μέσα από την τέχνη σε ένα θέμα και πότε ξεφεύγει και γίνεται ευθεία προσβολή;
Η τέχνη που εκτίθεται σε δημόσιο χώρο που λειτουργεί δημοσία δαπάνη πρέπει να τηρεί κάποια στάνταρ ποιότητας και προδιαγραφές. Η τέχνη όταν έχει ως σκοπό την κοροϊδία και την απαξίωση δε χωρά σε κανένα δημόσιο χώρο. Ειδικά όταν η τέχνη αποκτά έναν αποκρουστικό χαρακτήρα προσβολής και αποκαθήλωσης ιερών συμβόλων. Η δημιουργία του καθενός, γνωστού ή μη καλλιτέχνη που εκτίθεται σπίτι του ή σε ιδιωτικό χώρο δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο και τους επισκέπτες της.
Δυστυχώς, ζούμε σε περίεργους και πονηρούς καιρούς, ένα κομμάτι της κοινωνίας πιστεύει ότι δημοκρατία είναι κάνω και λέω ότι θέλω, λάθος, αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι ασυδοσία. Η ασυδοσία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αναρχία. Το μέτρο έχει χαθεί λοιπόν, για να μην φτάσουμε στην αναρχία και στον πλήρη μηδενισμό είναι επιτακτική η ανάγκη της τήρησης των νόμων και η τιμωρία εκείνων που τους παραβιάζουν.
Ο κόσμος έχει κατανοήσει πλήρως ότι στα οικονομικά δεν μπορούν να γίνουν θαύματα. Δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα. Δείχνει όμως μηδενική ανοχή σε φαινόμενα που απαξιώνουν την θρησκεία του, την πατρίδα του και την περηφάνεια του. Ο κόσμος απαιτεί η εκάστοτε κυβέρνηση να έχει ανοιχτά τα αυτιά της και να ακούει τα θέλω της. Εάν η εκάστοτε κυβέρνηση δε σέβεται τα ήθη και τα ιδανικά της κοινωνίας που υπηρετεί η κατάληξη θα είναι μια…
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξαΰλωση χαρακτηριστικό παράδειγμα του Τί πρόκειται να συμβεί στην κάθε κυβέρνηση που δε θα σεβαστεί την ιστορία της χώρας που υπηρετεί και δε θα την προασπίσει.
