Του Χαράλαμπου Β Κατσιβαρδά
Η έννοια του έθνους φαινομενικά αντιπαρατίθεται εις τον επιβεβλημένο προοδευτισμό, αρδευόμενο εκ των λελαμπρυσμένων δογματικώς πολυφέρνων Φωτών της Εσπερίας άνευ ετέρου τινός, τα οποία εκ του Γαλλικού Διαφωτισμού και εντεύθεν επιχειρούν στανικώς και κατ’ εξακολούθησιν, να συκοφαντήσουν και να εξηγήσουν στρεβλώς, την ζώσα Ορθόδοξη Ελληνο-Χρστιανική παράδοση ως μία εν σκότει, ενυπάρχουσα συνιστώσα της Ιεράς εξετάσεως.
Η ως άνω σύγχυση καθίσταται σαφώς απτή καθότι, ουδέποτε ο ΕλληνοΧριστιανισμός δεν βίωσε Ιερά Εξέταση, Αναγέννηση και Μεταρρύθμιση όπως η Δύση και συν τοις άλλοις η Ελληνική Αναγέννηση ήτο μία αλληλοπεριχωρητική κατάσταση και ουχί μια αυτοτελώς αποκλειόμενη μεταξύ της παραδόσεως και του νεωτεριστικού πνεύματος του Γαλλικού Διαφωτισμού.
Εκ της περιούδου της Μετακενώσεως και εντεύθεν, η Ελλάς ενοφθαλμίστηκε με ένα άτοπο αντικληρικαλισμό, κατ’ εικόνα και καθ’ ομίωση της Δύσεως, καίτοι η ελληνική ιδιομορφία των διακηρύξεων της Φιλικής Εταιρίας, προεξάρχοντος του μεγάλου ορματιστού Ρήγα Βελεστινλή (μεταξύ άλλων) ήσαν παντελώς η αντίθετη, με την αμβισβήτηση της Ορθοδοξίας.
Έτι περαιτέρω η δομική τοίνυν σταθερά, του εθνικο απελευεθερωτικού αγώνος υπήκουε, ευσεβώς και πειθαρχημένα εις το πρόταγμα υπέρ Πίσετως και Πατρίδος καθότι η Θεολογία της επαναστάσεως ήτο η κατευθυνήτρια γραμμή θεμελιωμένη εις την Θεολογική απολύτρωση του σύμαπντος Κόσμου δια της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, σκορπίσας εκ του Ζωοποιού Σταυρού, το ακήρατον και εν ταυτώ, το ηδίμολπο φως, της αιωνίας ζωής, συντρίοβοντας πανηγρικώς, πατώντας τον θάνατο, δια την αυτοπρόσωπη Ιδική του Προσωπική θυσία, ενώπιος ενωπίω, δίκην του ελαυνομένου μανικού έρωτος προς τα πλάσματά του, ημάς τα ατελή και αμαρτωλά ανθρώπινα όντα, δέσμια εις τις επιταγές της φυσικής μας αναγκαιότητας, ήτοι της φθοράς της εξ ορισμού θνησιγενούς φύσεως μας, βαρυνόμενοι εκ της πτώσεως των Πρωτοπλπαστων.
Ως εκ τούτου, το δόγμα του αντικληρικαλισμού πόρρω απέχει εκ της δομήσεως του Ελληνικού έθνους, παρά τις όποιες αρξαμένες διχοστασίας κατά του επίτοκου νεωτερισμού του Γαλλικού διαφωτισμού, αρχής γενομένης με την λαμπράν αναρρίπιση της παραδόσεως με το έκπαγλο κίνημα της Φιλοκαλίας των Κολλυβάδων.
Εν άλλοις λοιπόν λόγοις, η ιδιομορφία της εθνικοθρησκευτικού αγώνος της εποποίας κατά του Τουρκικού ζυγού΄, είχε έντονο θολογικό-πολιτικό χαρακτήρα εν συνδυασμώ, με το θεόθεν ασκούμενο απόλυτο δικαίωμα της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ως εκ τούτου η ποιοτική πολιτική διαφορά έγκειτο εις το γεγονός ότι, η Ελληνική εξέγερση κατά των Οθωμανών, ήσαν αξεδιαλύτως συνυφασμένο με τον πολιτισμό της Ορθοδοξίας ως ολοκληρωμένη οικουμενική αντιπρόσταση, εξ αντιδιαστολής με την Δύση και τον Μεσαίωνα, ως εκ τούτου τοιγαρούν, πώς συμβιβάζεται ο αντικληρικαλισμός της Γαλλικής Επαναστάσεως με την Ελληνική Επανάσταση, εξ ού και εις όλα τα πρωτόλια προσωρινά Συντάγματα (Επιδαύρου, Τροιζήνης, Άστρους) ποιούνται μνείας, εις την Προμετωπίδα του το εξής : – «εις το όνομα της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος», ήτις συνιστά, ρήτρα προδήλως κανονιστικής Αρχής, διατηρείται αναλλοίωτος, άχρι σήμερον, όπως άλλωστε και το άρθρο 3, εις το νυν Σύνταγμα, περί κρατούσης θρησκείας αλλά και εις το άρθρο 16 παράγραφος 2 του Συντάγματος, αναφέρερεται περί της παιδείας η οποία αποβλέπει εις την πνευνατική, ηθική, εκπαιδευτική και φυσική αγωγή των Ελληνοπαίδων, εις την καλλιέργεια θρησκευτικής και εθνικής συνειδήσεως, ούτως ώστε να διαμορφωθούν ελεύεθεροι και υπεύθυνοι πολίτες.
Ως εκ τούτου, η συμβολή της Εκκλησίας συνιστά εκόντες άκοντες, δομική σταθερά της δυναμικής πορείας της παραδόσεως μας δια την διαφύλαξη της εθνικής μας συνειδήσεως εν τω πλαισίω του ανεξαρτήτου Κράτους, και δέον όπως καθίσταται να είμεθα σοβαροί και γνώστες, του Ορθόδοξου, φιλελεύθερου και δημοκρατικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος, ο οποίος εμφορείται διαπρυσίως, εκ της Μεγάλης Ιδέας η οποία ακρωτηριάστηκε, εκ των συνθηκών (…), βιαίως το 1922.
Εν κατακλείδι, η Ελλάς ευρίσκεται εις ένα κρίσιμο σταυροδρόμι εξελίξεων και δέον όπως προασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα και σύνορα, ναι μεν εντός της Ε.Ε, εναρμονιζόμενη αταλάντευτα με τις παραδοσιακές συμμαχίες, διεκδικώνας όμως σύννομα τα καίρια και ακανθώδη συμφέροντά της τελούσα ανυπερθέτως, εν εγρηγόρσει, δια τον εντεινόμενο Νεοθωμανισμό.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και του Στ.Ε
Ανεξάρτητος Βουλευτής
