Σήμερα ξύπνησα με το «Μινόρε της Αυγής» στ’ αυτιά μου. Κοίταξα ασυναίσθητα το ημερολόγιο: 7 Αυγούστου. Χαμογέλασα λοξά… «Καλημέρα, Ρίκα». Πόσο παράξενο είναι να λες «καλημέρα» σε έναν άνθρωπο που έφυγε από αυτόν τον κόσμο πριν έξι χρόνια, κι όμως είναι σαν να μην έφυγε ποτέ. Ίσως γιατί αερικό ήταν και σαν αερικό πλανήθηκε όλα αυτά τα χρόνια.
Η Ρίκα Βαγιάννη, γεννήθηκε το 1962 στο Παγκράτι και έφυγε την Τρίτη, 7 Αυγούστου του 2018, στην Αθήνα, σε ηλικία 56 ετών. Για πέντε χρόνια πάλευε με τον καρκίνο. Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαρίκα Ζούλα. Είχε σπουδάσει υποκριτική στο Εθνικό Θέατρο και δούλεψε στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Τη δεκαετία του ’90 έγινε διευθύντρια των περιοδικών Cosmopolitan και Colt. Από το 1994 έγραφε καθημερινά στην «Απογευματινή» και από το 2005 στο «Έθνος». Ήταν, επίσης, ιδρυτικό μέλος του Protagon.
Η Ρίκα ήταν μία από τις πιο ξεχωριστές παρουσίες της ελληνικής τηλεόρασης. Δούλεψε στο Mega, το Star, το Seven X, και από το 1997 μέχρι το 2012 συνεργαζόταν με την ΕΡΤ. Ήταν παντρεμένη με τον καθηγητή Νίκο Στεφανή και έχει έναν γιο, τον 13χρονο Οδυσσέα.
Μια γυναίκα ξεχωριστή, συναρπαστική και ατρόμητη. Έζησε πολλές ζωές σε αυτό το πέρασμά της. Τη ζωή της ηθοποιού, της δημοσιογράφου, της ξενιτεμένης στην μακρινή Αυστραλία, της φίλης, της μάνας, της συζύγου. Έζησε πολλές ζωές και δεν υποδύθηκε κανέναν ρόλο σε αυτές. Κι αν μια λέξη μπορεί να τη χαρακτηρίσει, αυτή είναι «αυθεντική». Οξυδερκές μυαλό, βιτριολικό χιούμορ, ζεστή ματιά – όλα αυτά ήταν η Ρίκα.
Η Ρίκα που είναι σαν να μην έφυγε ποτέ, κι έρχεται στις κουβέντες μας ξανά και ξανά, με μια ατάκα, με μια ανάμνηση. Η Νατάσσα Ραγιού, η φίλη καρδιάς της, λέει πως οι λέξεις «θάνατος» και «Ρίκα» δεν μπορούν να ταιριάξουν στην ίδια πρόταση, και είναι ακριβώς έτσι.
Η Ρίκα αγάπησε και αγαπήθηκε και μια μέρα ζεστή σαν σήμερα, είπε να πάει να ταράξει τα νερά σε άλλους κόσμους, αφήνοντας πίσω ένα κενό κι ένα χαμόγελο στη θύμισή της. Το ότι το πραγματικό της όνομα ήταν Μαρίκα Ζούλα το ξέρουμε όλοι. Το πόσο υποκλινόταν στον έρωτα, το έκρυψε πίσω από το επίθετό της. Όταν η μητέρα της, Βαρβάρα, ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον σπουδαίο δημοσιογράφο, Γιάννη Διακογιάννη, εκείνη έκανε το επίθετό της Βαγιάννη, από τη Βαρβάρα και τον Γιάννη.
Κάποτε, σε μια συνέντευξη, είπε:
«Όταν είσαι μέσα στην καψούρα και νιώθεις όλα σου τα κόκαλα να αλέθονται γλυκά στη μηχανή του κιμά, κάνεις τάματα να ξεφύγεις και δεν σ’ ακούει κανείς να σε λυπηθεί, να σου δείξει τον δρόμο για την έξοδο. Κι όταν συνέρχεσαι, φαντάζει σαν μια χώρα μακρινή και μυστήρια, που τη γνώρισες παλιά, και πάντα θέλεις να ξαναπάς για να δεις πώς είναι. Αλλά κανείς δεν σου δείχνει πώς να γυρίσεις.»
Ρίκα, θα είσαι πάντα εδώ. Με τις ατάκες σου, τις αναμνήσεις σου, το ανεξίτηλο σημάδι σου στις ζωές μας. Καλημέρα, Ρίκα.
