Η «Νέα Αριστερά» και οι μεγαλεπήβολες ιδέες του Αλέξη Χαρίτση για την Προεδρία της Δημοκρατίας φέρνουν ξανά στο προσκήνιο τον πολιτικό κυνισμό που κυριαρχεί στον χώρο της Αριστεράς. Με επίκεντρο την πρόταση για τον Χρήστο Ράμμο ως πιθανό υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οι πολιτικές ίντριγκες που εκτυλίσσονται πίσω από τις κλειστές πόρτες αποκαλύπτουν μια κενότητα οράματος και ουσίας.
Αν και το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα για την ένωση του ΣΥΡΙΖΑ με τη λεγόμενη «Νέα Αριστερά» φιλοδοξεί να φέρει αέρα ανανέωσης, το μόνο που καταφέρνει είναι να θυμίζει την παλιά, κουρασμένη πολιτική κουλτούρα που επιχειρεί να καλύψει την αποτυχία της με επικοινωνιακές φανφάρες.
Ο Χρήστος Ράμμος: Από θεσμικό σύμβολο σε πολιτικό εργαλείο
Η επιλογή του Χρήστου Ράμμου για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας φαίνεται να έχει περισσότερο πολιτική σκοπιμότητα παρά ουσιαστική βαρύτητα. Ο Ράμμος, που συνδέθηκε με την υπόθεση των παρακολουθήσεων, γίνεται εργαλείο στα χέρια της Νέας Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ για να προκαλέσουν εντυπώσεις.
Ο Χαρίτσης, που προβάλλεται ως εκφραστής της «νέας γενιάς» της Αριστεράς, θεωρεί ότι ο Ράμμος μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα προς τους «προοδευτικούς» του Κέντρου. Στην πραγματικότητα, όμως, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η εργαλειοποίηση ενός ανθρώπου που θα έπρεπε να παραμένει αφοσιωμένος στον θεσμικό του ρόλο, αντί να σύρεται σε πολιτικά παιχνίδια.
Η «Νέα Αριστερά» και η έλλειψη ταυτότητας
Ας ξεκινήσουμε από το βασικό: Η «Νέα Αριστερά» δεν έχει τίποτα το «νέο». Είναι μια ανακύκλωση προσώπων και ιδεών που επιχειρεί να ξανασερβίρει τα ίδια φθαρμένα σχήματα με διαφορετικό περιτύλιγμα. Ο Αλέξης Χαρίτσης, που φιλοδοξεί να ηγηθεί αυτής της «νέας γενιάς», προβάλλεται ως τεχνοκράτης και ανανεωτής, αλλά η πολιτική του διαδρομή δείχνει το αντίθετο: μια πλήρη ταύτιση με τη γραφειοκρατική και επικοινωνιακή προσέγγιση της παλιάς πολιτικής.
Η Νέα Αριστερά δεν φέρνει καμία πραγματική ανανέωση, ούτε ιδεολογική ούτε πολιτική. Αντίθετα, δείχνει εγκλωβισμένη σε παλαιοκομματικές πρακτικές, προτάσσοντας πρόσωπα και ιδέες που δεν εμπνέουν, αλλά κουράζουν. Ο συνδυασμός με τον ΣΥΡΙΖΑ απλώς επιτείνει την έλλειψη ταυτότητας και προσανατολισμού.
Το όραμα Τσίπρα: Ένωση ή διάσωση;
Ο Αλέξης Τσίπρας, από την πλευρά του, επιχειρεί να παρουσιάσει την ένωση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά ως μια στρατηγική ανασύνταξης. Ωστόσο, το εγχείρημα μοιάζει περισσότερο με απέλπιδα προσπάθεια διάσωσης του πολιτικού του αποτυπώματος παρά με αυθεντική πολιτική πρωτοβουλία.
Η πρόθεση του Τσίπρα να ενσωματώσει τη Νέα Αριστερά είναι μια κίνηση που στοχεύει στην ανασύνταξη του πολιτικού χώρου μετά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, όμως, φαίνεται πως πρόκειται για μια συγκόλληση αντί για πραγματική ενότητα. Οι διαφορές στις προσεγγίσεις και η έλλειψη κοινής στρατηγικής υπονομεύουν την ίδια τη βάση της υποτιθέμενης συνεργασίας.
Μια πολιτική πρόταση χωρίς ουσία
Η πρόταση για τον Χρήστο Ράμμο ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας παρουσιάζεται ως μια «τολμηρή» κίνηση, αλλά στην πραγματικότητα στερείται ουσίας. Ο Ράμμος δεν είναι παρά ένα πρόσωπο που χρησιμοποιείται για να προκληθεί θόρυβος γύρω από ένα κενό πολιτικό αφήγημα. Η Νέα Αριστερά δεν διαθέτει καμία πρωτοποριακή ατζέντα που να απαντά στις ανάγκες της κοινωνίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να ανακυκλώνει την ίδια κουρασμένη πολιτική ρητορική.
Οι υποσχέσεις για «ανασυγκρότηση» και «νέο ξεκίνημα» καταρρίπτονται από την ίδια την πραγματικότητα: οι πολιτικές που προτείνονται δεν είναι ούτε καινοτόμες ούτε ρεαλιστικές. Αντίθετα, πρόκειται για επικοινωνιακά τεχνάσματα που απλώς προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις.
Η απουσία στρατηγικής και τα πολιτικά παιχνίδια
Η πρόταση για τον Ράμμο και το όραμα Τσίπρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμα απόπειρα να στηθεί ένα επικοινωνιακό σκηνικό που θα κρύψει την έλλειψη στρατηγικής. Η Αριστερά, αντί να επικεντρωθεί σε πραγματικές λύσεις για τα προβλήματα της κοινωνίας, επενδύει σε φθηνά πολιτικά παιχνίδια και προσπάθειες πόλωσης.
Η πολιτική κίνηση του Τσίπρα δείχνει ότι το ζητούμενο δεν είναι η ανανέωση της Αριστεράς, αλλά η επιβίωση ενός κομματικού μηχανισμού που έχει χάσει την επαφή του με την κοινωνία. Ο Χαρίτσης, με τη σειρά του, αναδεικνύεται ως ο άνθρωπος που προσπαθεί να φέρει την «ανανέωση» χωρίς πραγματικά να πείθει για τις προθέσεις ή τις ικανότητές του.
Ένα αφήγημα που κουράζει
Η πρόταση του Χαρίτση με τον Ράμμο και το όραμα του Τσίπρα για την ένωση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ανακύκλωση ιδεών και προσώπων. Η κοινωνία αναζητά πραγματική ανανέωση και ουσιαστικές πολιτικές λύσεις, όχι επικοινωνιακά τεχνάσματα και πολιτικά παιχνίδια.
Το μόνο που καταφέρνει η «Νέα Αριστερά» είναι να δείξει πόσο παλιά και φθαρμένη είναι στην πραγματικότητα. Και όσο οι πολιτικές της εστιάζουν σε πρόσωπα και όχι σε ουσία, η Αριστερά θα παραμένει εγκλωβισμένη στο παρελθόν, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.
