Του Χαράλαμπου Β.Κατσιβαρδά
Είναι πρόδηλον, ότι , καλώς ή κακώς, η Ελλάς εισέτι και σήμερον, δεν έχει απολέσει, μία κακώς κείμενη νοοτροπία, ολοκληρωτικής ερμηνείας των αντιφρονούντων, τούτο φαίνεται δε, προβληματικό, πλην όμως συνιστά ανυπερθέτως μία νέα μορφή ενός αρτιφανούς και νεοπαγούς ολοκληρωτισμό.
Η έννοια του ολοκληρωτισμού τούτου, ουδόλως συνιστά μία παγιωμένη έννοια, ήτοι ακινητοποιημένη προς το χρόνο, η οποία ενδιατρίβει, εις αυτές τις νοοτροπίες.
Ως έπος ειπείν, ο ολοκληρωτισμός δεν εξαντλήθηκε, εις τον Ναζισμό, τον Φασισμό και τον Κομμουνισμό, καθότι συνιστά έναν καθολικό τρόπο του νοείν, ο οποίος επιβάλλεται μονονουχί σε πολιτειακό επίπεδο, αλλά και σε πάσα έκφανση κοινωνικών σχέσεων, τόσο, μετά των φυσικών προσώπων αλλά και εν γένει μεταξύ των συλλογικών και των εθνικών οντοτήτων.
Ως εκ τούτου λοπόν, η έννοια του ολοκληρωτισμού, δηλαδή ή μη ανοχή της ελευθερίας και της, εν γένει δημοκρατικής αντιλήψεως των πραγμάτων, συνιστά μία ευρύτερη αντίληψη, η οποία περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά τα οποία εδράζονται εκ της ιδίας και αυτής, ολοκληρωτικής μήτρας :
Η αφετηρία της νοοτροπίας αυτής, συνίσταται εις το γεγονός ότι μία άποψη, είναι δογματικώς ορθή και καθόλα αυθεντική, περιαπτομένου του αλαθήτου, εν άλλοις λόγοις ότι η κυρίαρχη ή η δεσπόζουσα άποψη ορισμένων και δη αριστεριστών, αποτελεί θέσφατον και εξομοιώνεται πλήρως και αναποδράστως, με την ύπαρξη της αντικειμενικής αληθείας, άρα ό,τιδήποτε παρεκκλίνει εξ αυτής, στιγματίζεται ως αντιφρονών, ως εχθρός, όστις επιβάλλεται να εξουδετερωθεί, παντί προσφόρω τρόπω και να παταχθεί αμελλητί, διότι συνιστά η ύπαρξή του, επαπειλούμενο «κακό».
Η μία και μοναδική άποψη ταυτίζεται με την εκπροσώπηση του καλού, ενώ η διαφορετική ή αντίθετη, εν πάση περιπτώσει, άποψη, δέον όπως εξοστρακισθεί, ως ταυτόσημη με τον κακό, άρα εν τω πλαισίω αυτής της διαπάλης καλού και κακού, το κακό επιβάλλεται να εξοντωθεί πάση δυνάμει, καθότι η μοναδική αξία η οποία διέπει την νοσηρά αυτή ολοκληρωτική νοοτροπία, ουδαμώς καθίσταται η ανθρώπινη Ζωή, αλλά η αξία της ιδεολογίας, η οποία ασφαλώς μετασχηματίζεται εις ιδεοληψία.
Το γεγονός ότι κάποιος θεωρεί την άποψη του ως ανεπίδεκτη αμφισβητήσεως, δημιουργεί τα προαπαιτούμενα, προλειάνσεως μίας ακραίας αντιλήψεως, εξουδετερώσεως των αντιφρονούντων, αστυνομεύεσεως του ιδιωτικού βίου και μη ανοχής ουδεμίας διαφοροποιήσεως.
Ως εκ τούτου η αντίληψη αυτή δικαιολογεί βασίμως, οιαδήποτε πράξη ή παράλαψη εισέτι και αυτή της δολοφονίας, της εκ δόλου κατεστρωμένης ανθρωποκτονίας.
Η νοοτροπία τοιαύτη καθίσταται σύμφυτη με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ανεξαρτήτως «χρωματισμένου» προσήμου, είτε δηλαδή του φαιού ή του ερυθρού, εν τούτοις όμως, η κοινή συνισταμένη των δύο αυτών ακραίων τάσεων, έγκειται και συνίσταται εις το γεγονός της αυθεντίας του δόγματός των, εξ ού και η δολοφονία ορισμένων αντιφρονούντων, συνιστά μία παράπλευρη απώλεια, ή στοχευμένη απώλεια, επί τω τέλει να επέλθει πλήρης κάθαρση της κοινωνίας εξ ορισμένων «κακών επιδράσεων», καθότι ως εξετέθη ανωτέρω, ο αντιφρονών και ο διαφωνών, δαιμονοποιείται και καθίσταται αυτοδικαίως φορεύς του κακού, το οποίο αορίστως και αυθαιρέτως αντιπαλεύει το καλό, το οποίο αορίστως εξισώνεται με τους ιδεολήπτες της εξ αντικειμένου αντιπροσωπεύσεως της αληθείας.
Εξ αυτού του λόγου, ζήσαμε μόλις προς ημερών την στυγνή δολοφονία του Κέρκ, αλλά και μετά ταύτα, την μη επίδειξη του δέοντος σεβασμού προς τον δολοφονηθέντα από τους φερόμενους αριστεριστές λόγω της δογματικής ερμηνείας των πραγμάτων.
Τηρουμένων των αναλογιών, εκ της ιδίας νοοτροπίας, εμφορούνταν και οι δολοφόνοι, οι εγκληματίες του Κοινού Ποινικού Δικαίου, της 17ης Νοέμβρη, όπου ακρωτηρίασαν το νήμα της ζωής, του Παύλου Μπακογιάννη την 26η-09-1989, 15 μόλις χρόνια μετά την μεταπολίτευση, ενός συγχρόνου διανοουμένου, ο οποίος πρέσβευε την Εθνική Ενότητα, δηλαδή την απάλειψη των πολιτικών παθών, της μισαλλοδοξίας, αλλά και ει δυνατόν η τελεσφόρα ολοσχερή εξάλειψη των ανεπούλωτων καταλειπομένων, μετεμφυλιακών τραυμάτων, μεταξύ Δεξιών και Αρριστερών, εν πάση περιπτώσει όμως μεταξύ Ελλήνων, όπου, έχουν να αντιμετωπίσουν, μείζονα ζητήματα και καίρια καινοφανή προβλήματα, ενόψει του ρευστού παγκσομίως πολιτικού περιβάλλοντος.
Η παρακαταθήκη του Παύλου Μπακογιάννη, μας καθοδηγεί δια την επίτευξη της Εθνικής Ενότητας, με γνώμονα την εξυπηρέτηση υπερτέρων εθνικών και κοινωνικών ζεόντων ζητημάτων, ανεξαρτήτως, ιδεολογικού κόμματος και χρώματος.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και Στ.Ε
Ανεξάρτητος Βουλευτής
