Γράφει ο Στέργιος Καλόγηρος
Τι θέλουμε; Αριστερά μαζί με την Ακροαριστερά και με συνεχιζόμενη τη λαθρομεταναστευτική πολιτική και ισλαμοποίηση της Ευρώπης, ή την δεξιά με σεβασμό στον πολιτισμό της, τις αξίες και την ιστορία της;
Η αύξηση των τιμών στα ενοίκια και στα τρόφιμα απόρροια και του τουρισμού, έβγαλαν τους Ισπανούς στο δρόμο ζητώντας να φύγουν από τη χώρα τους οι τουρίστες.
Την ίδια ώρα που οι Ισπανοί υποφέρουν από τις επιπτώσεις του υπερτουρισμού και της αύξησης που φέρνει στο κόστος διαβίωσης, οι Γάλλοι μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση
Ποιοι τελικά έχουν κερδίσει στις εκλογές που έγιναν στη Γαλλία; Ο αριστερός συνασπισμός του Νέου Λαϊκού Μετώπου που κέρδισε τις εκλογές στη Γαλλία, ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά, ωστόσο δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα νέο μεγάλο αδιέξοδο που θα έχει επιπτώσεις σε όλη την Ευρώπη; Το κόμμα της Μαρί Λεπέν μπορεί να μην κατάφερε να κάνει τελικά την ανατροπή, αύξησε ωστόσο τη δύναμή του, ενώ ο Μακρόν είναι ο μεγάλος χαμένος. Αυτό το διάστημα για πρώτη φορά ήλθε στον Δημόσιο Ευρωπαϊκό Λόγο, ένα θέμα που για πολλά χρόνια ήταν ταμπού: Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και της ολοένα μεγαλύτερης πίεσης από την μουσουλμανοποίηση της Ευρώπης που επιφέρει πολιτιστική και θρησκευτική αλλοίωση.
Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει μετά τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα της Αγγλίας και της Γαλλίας, ότι η Δύση στρέφεται στην Αριστερά αναζητώντας περισσότερο κοινωνικές πολιτικές, καθώς όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού των χωρών της Ευρώπης φτωχοποιούνται.
Όμως η ιστορική νίκη όπως χαρακτηρίστηκε των Εργατικών στην Αγγλία, θα πρέπει να θεωρηθεί σε μεγάλο ποσοστό ως «τιμωρητική» ψήφος στον Ινδικής καταγωγής Ρίσι Σούνακ.
Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν ότι οι Ευρωπαίοι δεν αντέχουν άλλη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου. Κι αυτό έγινε σαφές. Από εδώ και πέρα θα πρέπει να αναζητηθούν οι πολιτικές που θα δώσουν λύσεις στα προβλήματα των πολιτών.
Γιατί -κι αυτό έχει γίνει επίσης σαφές- οι πολίτες δεν ανέχονται άλλη… πολυπολιτισμικότητα όπως αυτή που ήθελε να επιβάλει ο Τζόρτζ Σόρος μέσω των ΜΚΟ του και των πολιτικών που επηρέαζε. Τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται μπροστά στον μεγαλύτερο κίνδυνο από τότε που συστήθηκε: Της ίδιας της κατάργησής της. Η Ευρώπη δεν είναι πια ίδια. Και θα αλλάξει δραματικά, θα αλλοιωθεί πολιτιστικά, το επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων της θα μειωθεί και οι ανισότητες που θα προκύπτουν θα γεννούν καθημερινές αναταραχές. Μπορεί πραγματικά η Αριστερά να δώσει λύσεις; Ή διαμορφώνει το έδαφος για μια άλλη, επόμενη μέρα; Σοβαρά ζητήματα όπως το δημογραφικό πρόβλημα απαιτούν γενναίες λύσεις και ώριμες πολιτικές . Είναι η Αριστερά σε θέση να αναλάβει τις κατάλληλες ενέργειες; Ή οι πρακτικές της θα οδηγήσουν σε ακυβερνησία, χάος και σύγχυση;
Η επόμενη μέρα, δεν έχει ακόμη έλθει
Τόσο στη Γαλλία, όσο και στην Ελλάδα στις πρόσφατες ευρωεκλογές, αποτυπώθηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η ανάγκη για ασφάλεια και υπεράσπιση των συνόρων, της συνοχής του πληθυσμού και της εξασφάλισης του βιοτικού του επιπέδου.
Οι επιδιώξεις των Αμερικανών για ανακατατάξεις στη Βαλκανική και στην Ανατολική Ευρώπη έχουν, όπως άλλωστε διαπιστώθηκει και στο παρελθόν, ολέθρια αποτελέσματα. Κι αυτό το έχουν εισπράξει οι πολίτες. Η ψήφος τους είναι μια μορφή διαμαρτυρίας στα κέντρα εξουσίας που έχουν ανοιχτή επικοινωνία με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ίσως όμως αυτή, να μην είναι τελικά η επόμενη μέρα της Ευρώπης, αλλά ένα μεταβατικό στάδιο που θα οδηγήσει σε πιο ξεκάθαρες επιλογές. Ας ευχηθούμε ότι η επόμενη φάση δεν θα περιλαμβάνει ακυβερνησία, έλλειψη αποφάσεων και αναταραχές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε ντόμινο αρνητικών εξελίξεων την περίοδο μάλιστα που οι «φωτιές» στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία δεν έχουν «σβήσει».
