του Χαράλαμπου Κατσιβαρδά
Είναι πρόδηλον, ότι η Ελλάς οφείλει να εφαρμόσει ένα αποτελεσματικό και εξορθολογισμένο θεσμικό πλαίσιο, εντός των πλαισίων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, το οποίο θα σκοπεί σε δύο ορισμένους συγκεκριμένους στόχους, αφενός προς τη διασφάλιση της Εθνικής Κυριαρχίας και την περιφρούρηση της έννοιας της ταυτότητας των γηγενών πληθυσμών, και εξ ετέρου εις το όντι, τελεσφόρα εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μετακινούντων, εκ τρίτης χώρας προς την Ευρώπη.
Ως εκ τούτου λοιπόν, η μεταναστευτική πολιτική, μόνον ως συνολική υπόθεση της Ευρώπης δύναται να αντιμετωπισθεί, ιδωμένη υπό ένα αμιγώς αμειλίκτως ρεαλιστικό πρίσμα, μη υποκείμενο εις την διελκυστίνδα ακραίων ιδεοληψιών, αφενός του εθνοκεντρικού μαξιμαλισμού και εξ ετέρου του άκρατου αφοριστικού και απολυτοποιημένου δικαιωματισμού.
Τα ακραιφνή τοιαύτη ιδεολογήματα, επί τη βάση μίας ορισμένης ενδεχομένως ανεδαφικής και ανερμάτιστης ερμηνείας του αναπόδραστου διαχρονικού φαινομένου της μεταναστεύσεως, άγει νομοτελειακά σε αντιπαραγωγικές σκέψεις καθότι προκρίνεται η εξυπηρέτηση των ιδεολοψιών του καθ’ εκάστου κόμματος, προβάλλοντας τες εξ αφoρμής του μεταναστευτικού, με αποτέλεσμα να φαλκιδεύεται κάθε υγιή προσπάθεια εξορθολογισμού του φαινομένου.
Εν άλλοις λόγοις, ως έπος ειπείν, το μεταναστευτικό, ουδόλως ταυτίζεται με τις ιδεολογίες αλλά με την κοινή λογική, εξικινουμένη πέραν από τις εκασταχού, κομματικές περιχαρακώσεις, ότι αφορά όλην την κοινωνία, του εκάστοτε έθνους ανεξαρτήτους κυβερνήσεως και πολιτισμικής ταυτότητας ή ιστορικού παρελθόντος, ως εκ τούτου, επιτάσσεται αδηρίτως η ευρυτέρα σύγκλιση ως προς το αυτονόητο δηλαδή να κανοναρχίσουμε το θεσμικό πλαίσιο επ’ ωφελεία εκατέρωθεν των πλευρών, τόσο του εκάστοτε κράτους υποδοχής όσον και της όποιας ποιοτικής προοπτικής του εκάστοτε παραπεδιμούντος μετανάστη τρίτης χώρας.
Άρα, γεννάται χρεία, απογραφής των μεταναστών εκ των τρίτων χωρών, αλλά και το καθεστώς υπό τον οποίο διέπονται, αφορά εξ αντικειμένου το καθεστώς των προσφύγων ή συνιστά μία προσχηματική στάση προκειμένου να επωφεληθούν απρόσκοπτα την είσοδο, επιβουλευόμενη την χρόνια γραφειοκρατική διαδικασία εκδόσεως αποφάνσεως περί παραμονής ή απομάκρυνσής του, το αυτό συμβαίνει και με τους οικονομικούς νόμιμους μετανάστες, ή τους εξυπαρχής παρνόμως εισερχομένους.
Ως εκ τούτου, δια λόγους εθνικής ασφαλείας, και τάξης, το μεταναστευτικό, δεν πρέπει να αποτελεί μία σύγχρονη μορφή νεοαποικιοκρατίας, εν περιόδω ειρήνης, δηλαδή ένα πολιορκητικό κριό, αλλοίωση της εθνοτικής ενότητας και καταλύσεως, της κοινωνικής συνοχής του εκάστοτε λαού. Το κράτος οφείλει να διαχωρίσει τη μεταναστευτική πολιτική, εξασφαλίζοντας τη νομιμότητα και την αξιοπρεπή διαβίωση των καθ’ όλα νομίμως μετακινουμένων, έχοντες προσηκόντως τα δέοντα ταξιδιωτικά έγγραφα, και εν ταυτώ, να θωρακίσει την ακεραιότητα των γηγενών πολιτών, την περιφρούρηση της δημοσίας τάξης και ασφάλειας αλλά και τα εργασιακά τους δικαιώματα.
Η χρυσή λοιπόν τομή καθίσταται ο ρεαλισμός με γνώμονα την ταυτόχρονη εξυπηρέτηση του ως άνω διτού σκοπού, πατάσσοντας ασφαλώς το σύγχρονο έγκλημα των λαθροδιακινητών, των πράτυπων και ύποπτων μη κυβερνητικών οργανώσεων, οι οποίο αποτελούν τους σύγχρονους Σταυροφόρους κερδοσκοπισμού, καπηλείας του δήθεν ανθρωπισμού και στυγνής εκμεταλλεύσεως του ανθρωπίνου πόνου.
Η αυτόχρημα θέση τάξεως, εις το ακανθώδες και πολύπτυχο μεταναστευτικό ζήτημα καθίσταται ένα καίριο ζήτημα, το οποίο ήδη εγκύπτει επιμεώς το Υπουργείου Μεταναστεύσεως, εν αγαστή συνεργασία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτου εν συνδυασμώ με το Υπουργείο Εξωτερικών καθότι εν προκειμένω, ο μηχανισμός επαναπροωθήσεων μεταναστών, ανήκει εις τα δύο τελευταία, άρα πρόκειται δια μία δαιδαλώδη και σύνθετη διαδικασία ίνα καταστεί αποτελεσματική, πλην όμως τα αντακλαστικά του Υπουργείου καθίστανται προς την ορθή κατεύθυνση, όπως λήψη όπου δει κατά περίπτωση, αυστηροτέρων διοικητικών μέτρων προς διευκόλυνση της διαδικασιάς επισροφής τους (νοείται των μεταναστών).
Εν κατακλείδι, επιτέλους συλλήβδην η αριστερά οφείλει να θέσει το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων και να αναλάβει τις ευθύνες της αναφορικώς με την χαίνουσα πυορούσα και όζουσα πληγή του μεταναστευτικού, το οποίο επιβάλλεται να αντιμετωπίζεται επ’ ωφελεία όλων των πλευρών (μεταναστών αλλά και γηγενών πολιτών), εις την ορθή νομική και αμείλικτα ρεαλιστική βάση με την εφαρμογή απτών μέτρων και όχι με ανυπόσταατες ή θεωρίες εγγίζουσες την μαξιμαλσιτική ουτοπία.
Χαράλμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και Σ.τ.Ε
Ανεξάρτητος Βουλευτής
