του Χαράλαμπου Κατσιβαρδά
«Βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι· δεν είμασταν ποτέ απομονωμένοι· μείναμε πάντα ανοιχτοί σ’ όλα τα ρεύματα – Ανατολή και Δύση· και τ’ αφομοιώναμε θαυμάσια τις ώρες που λειτουργούσαμε σαν εύρωστος οργανισμός. […] Δε μένω τυφλός στα ψεγάδια μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας.
Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε που μνημονεύω εδώ προσωπικές εμπειρίες· δεν έχω άλλο πειραματόζωο από εμένα. Και η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει πως το πράγμα που με βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλο, δεν ήταν οι αφηρημένοι στοχασμοί ενός διανοούμενου, αλλά η πίστη και η προσήλωσή μου σ’ έναν κόσμο ζωντανών και περασμένων ανθρώπων· στα έργα τους, στις φωνές τους, στο ρυθμό τους, στη δροσιά τους.
Αυτός ο κόσμος, όλος μαζί, μου έδωσε το συναίσθημα πως δεν είμαι μια αδέσποτη μονάδα, ένα άχερο στ’ αλώνι. Μου έδωσε τη δύναμη να κρατηθώ ανάμεσα στους χαλασμούς που ήταν της μοίρας μου να δω. Κι ακόμη, μ’ έκανε να νιώσω, όταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν. […] Κι όλα τούτα θα μπορούσα να τα ονομάσω με τη λέξη παράδοση, που την ακούμε κάποτε ψυχρά και μας φαίνεται υπόδικη.
Αλήθεια, υπάρχουν ροπές που νομίζουν πως η παράδοση μας στρέφει σε έργα παρωχημένα και ανθρώπους παρωχημένους· πως είναι πράγμα τελειωμένο και άχρηστο για τις σημερινές μας ανάγκες· πως δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτε τον σημερινό τεχνοκρατικό άνθρωπο που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην κατάσταση του θηρίου και την κατάσταση του ανδροειδούς. Η παράδοση είναι λοιπόν ένα περιττό βάρος που πρέπει να εξοβελιστεί.
Μου φαίνεται πως αυτές οι ροπές εκπορεύονται από τη σύγχρονη απελπισία για την αξία του ανθρώπου. Είναι συμπτώματα ενός πανικού, που εν ονόματι του ανθρώπου τείνουν να κατακερματίσουν την ψυχή του ανθρώπου. Όμως τι απομένει αν βγάλουμε από τη μέση τον άνθρωπο; […]
Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα, μήτε το γύρισμα προς τα πίσω· γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός.»
Γιώργος Σεφέρης, Η γλώσσα στην ποίησή μας, 1964
Εις μία καθημαγμένη Ελλάδα όπου οι Θεσμοί, πέραν από την ακαδημαϊκή ρητορική και την συνακόλουθη συγγραφή βιβλίων, περί της ορθής, λυσιτελούς και ευρύθμου λειτουργίας τους, εις τον αντίποδα και εν τοις πράγμασι καρκινοβατούν και δυσλειτουργούν, εξ αυτού του λόγου αφενός η ίδια η Δημοκρατία μας νοσεί εκ βάθρων, αλλά και εξ ετέρου, ουδόλως λαμβάνεται υπόψιν η τυπικής ισχύς της Συνταγματικής έννομης τάξεως.
Ασφαλώς ο δικαστικός έλεγχος της Συνταγματικότητας ενός νόμου κατ’ άρθρο 93 του Συντάγματος ελέγχεται και αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο, εν τω πλαισίω εκδίκασης μίας εξατομικευμένης υπόθεσης, όμως ο οικειοθελής σεβασμός προς τις επιτακτικές ή απαγορευτικές διατάξεις του Συντάγματος, εν Ελλάδι, παρέλκει σφόδρα, γεγονός το οποίο καταδηλοί την εγγενή κρατική αντίληψη περί της εννοίας της Δημοκρατίας μας, παρά τις επιφαινόμενες στεντόρειες δήθεν φωνές, του εκάστοτε πολιτικού περί του αντιθέτου.
Η ελευθερία και το Δημοκρατικό Πολίτευμα, προϋποθέτει κοινωνίες πολιτισμένες και ώριμες να αποδεχθούν ή και να προστατεύσουν τη διαφορετική άποψη της μειοψηφίας, ή να προστατεύσουν τα φρονήματα της, καίτοι προσκρούουν προς το ιδεολογικό πρόσταγμα των κατεστημένων κομμάτων.
Εν Ελλάδι, η έλλειψη ορθής λειτουργίας των θεσμών, ως θεμελιακών πυλώνων του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και την εν γένει λαϊκής κυριαρχίας και του έθνους εσχάτως, ανάγεται εκ του γεγονότος ότι η λειτουργία τους, ως θεσμοί της Πολιτείας, έχει αντικατασταθεί καθ’ ολοκληρίαν από τα «συντεταγμένα κοινοβουλευτικά κόμματα» τα οποία δρουν ως οιονεί «μαφιόζικες φράξιες», διαβρώνοντας κατ’ ουσίαν, το θεσμικά ανεξάρτητο, αυτοδύναμο και αυτόνομο Κράτος.
Οι χρόνιες σοβούσες παθογένειες του συστήματος, οι οποίες ενδημούν και επί των ημερών μας έχουν παγιώσει την ανίατη εν γένει καχεξία της δημόσιας διοίκησης, η οποία δρα ωσεί πραξικοπηματικά, υπό την έννοια ότι ουδόλως εξυπηρετεί το συμφέρον του πολίτη, ούτε δρα χρηστά ως επιτάσσει το Σύνταγμα, καθώς και ο κώδικας διοικητικής διαδικασίας, αλλά καταφάσκει και εκλαμβάνει εξυπαρχής και προοιμίου το κράτος ως αναπόσπαστο μέρος και οργανικά συνδεδεμένο τμήμα του βαθέους κράτους, εν άλλοις λόγοις της στυγνής επικρατούσας κομματοκρατίας.
Ως εκ τούτου το Ελλαδικό Κράτος, είναι ένα ολοκληρωτικό κράτος, με μία επίφαση Δημοκρατίας, όπου τα πάντα λειτουργούν τελεσφόρως μόνον ως υποκείμενα σε έμμεσο έλεγχο από τα υφιστάμενα κόμματα και τους διάσπαρτα εγκατεστημένους και ακροβολισμένους έμμισθους εγκαθέτους τους. Το κράτος ως προαγωγός προδήλως αντισυνταγματικών νόμων, κατ’ ουσίαν αποφασίζει και διατάζει, καθότι για τα καίρια ζητήματα, άπαντα τα κοινοβουλευτικά κόμματα κωφεύουν περί της αληθείας και του δημόσιου συμφέροντος συμμορφούμενα, πέραν από το επίχρισμα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αμελλητί και άνευ αντιλογίας, προς τις επιταγές των υπερεθνικών διευθυντηρίων.
Εν κατακλείδι, ουδείς ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα αλλά και την αληθή και ανιδιοτελή βούληση των πολιτών, τούτο επιφραγίζεται ανυπερθέτως, εκ της εν γένει υπάρξεως ενός οιονεί σιδηρούν παραπετάσματος παρασιώπησης γεγονότων και εν γένει καταστάσεως, έτι δηλαδή περαιτέρω, η δομή του κράτους με ορισμένα συστήματα εξουσίας ελέγχου της διαδικασίας των εκλογών, με μη διαφανής διαδικασίες υπό ορισμένων αδήλων προς τον λαοό εταιριών οι οποίες εκτελούν το εκ της εκάστοτε κυβερνήσεως εκτελούν έργο τους, με αποτέλεσμα όμως, να επέρχεται αυτοδικαίως, μία συσκότιση της αντικειμενικής και διαφανής λειτουργικής διαδικασίας εξαγωγής των αποτελεσμάτων άνευ της ενδεδειγμένης λογοδοσίας προς τον κυρίαρχο λαό.
Ο εχθρός της Δημοκρατίας καθίσταται η θεσμική βία και η ενίοτε πραξικοπηματική αυθαιρεσία των Συντεταγμένων κρατικών οργάνων κατά του λαού και του έθνους, πράγμα το οποίο κατ’ εξοχή και διηνεκώς, συντελείται επί των ημέρων μας, ως προς όλες τις κατευθύνσεις. Εχθρός του σημερινού Κράτους καθίσταται ευθέως και απεριφράστως το έθνος και ο λαός καίτοι εκ του Συντάγματος θεμελιώνονται οι ως άνω κεφαλαιώδεις έννοιες δια να τεθούν οι πυλώνες ενός εν τοις πράγμασι Δημοκρατικού Πολιτεύματος το οποίο διαπλάθεται συν τω χρόνω ερειδόμενο εις την λαϊκή κυριαρχία και όχι εις την ιταμή περιφρόνηση αυτού.
Σήμερον, επί τη πράξει, ο λαός αντιμετωπίζεται ως διανοητικώς αδαής ή άλλως ως μία πνευματικώς ευνουχισμένη υδαρή μάζα, η οποία της κριτικής της σκέψεως εξαρθρωμένης καθίσταται αναποδράστως και αιτιωδώς ευχερώς χειραγωγήσιμη υπό την ιθύνουσα τάξη της θεσμικής ελίτ. Αύτη την ως άνω νοσηρή και επικίνδυνη νοοτροπία, ήτοι ότι ο κράτος κηδεμονεύεται εκ μίας ορισμένης κάστας ανθρώπων, η οποία αδιαφορεί επιδεικτικά και ποσώς εναρμονίζεται με τα ζέοντα προβλήματα του έθνους του λαού και της κοινωνίας, το συνειδητοποιήσαμε εναργώς, διαρκούσης της εορταστικής εκδηλώσεως προς αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ήτις διεξήθχη ωσεί παρόντος του λαού αλλά και ενώ η Ελλάς εκαίγετο ένεκεν της πύρινης λαίλαπας.
Η εθελοτυφλία της περιούσιας αυτής «σέκτας» των κρατικών αξιωματούχων, ως προς την τρέχουσα πραγματικότητα και η μυωπική και απαρέγκλιτη προσήλωσή των προς τις επιταγές την εγκαθιδρυθησομένης Νέα Τάξη Πραγμάτων αλλά και ο δομικός αφελληνισμός των, μόνον αποτροπιασμό και δεδικαιολογημένη αγανάκτηση προκαλεί προς την κοινή γνώμη, η οποία παρακολουθεί παθητικά πώς τα εντεταλμένα τούτα ελληνεπώνυμα πρόσωπα, καθορίζουν «ξύλοις κα ροπάλοις», την τύχη και την πορεία μας ως Κράτος.
Συνελόντι ειπείν, η πόλις Εάλω, οι εχθροί κείνται εντός των πυλών και ήδη έχουν εμφιλοχωρήσει δια της κερκόπορτας, θέτοντας μία ολιστικά διαβρωτική βόμβα εις τα θεμέλια της Πατρίδας μας, με όχημα τα στίφη των επηλύδων, και των εκμαυλιστών -φαυλοκρατών οι οποίοι εισάγουν τα καινά ήθη εις την κοινωνία μας.
Xαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Ανεξάρτητος Βουλευτής.
