«Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που τους είπες, θα ξεχάσουν ακόμα και το τι έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ τι τους έκανες να αισθανθούν!» – Μάγια Αγγέλου
Η γενιά των 40+ είναι η γενιά που όταν ακούει τη λέξη «Ευρωμπάσκετ», το μυαλό της ταξιδεύει αυτόματα στο αξέχαστο Ευρωμπάσκετ του 1987. Είναι η γενιά που όταν ακούει τη φωνή του Νίκου Πορτοκάλογλου, θυμάται το μελωδικό «κι είμαστε πια Πρωταθλητές…θα ‘ρθουνε άλλες εποχές» και βουρκώνει ακόμα.
Είναι η γενιά που πριν 37 χρόνια, ένα βράδυ της 14ης Ιουνίου, έζησε το έπος της κατάκτησης της πρώτης θέσης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Καμπούρης, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου και τα άλλα παιδιά, έγραψαν με χρυσά γράμματα την ιστορία του αθλήματος και άνοιξαν το δρόμο για την αναγέννηση του ελληνικού μπάσκετ.
Από την επόμενη μέρα, τα παιδιά αυτής της γενιάς άρχισαν να πιάνουν στα χέρια τους μια πορτοκαλί μπάλα και να κάνουν σουτάκια σε αυτοσχέδιες μπασκέτες σε κάθε γειτονιά. Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα όταν ο 45χρονος τότε προπονητής της Εθνικής ομάδας, Κώστας Πολίτης, παρέταξε τους Έλληνες παίκτες απέναντι σε μεγαθήρια, με άγνοια κινδύνου, χωρίς να έχει τίποτα να χάσει και αμέτρητη από αυτή την ελληνική ψυχή που ούτε περιγράφεται, ούτε αντιγράφεται. Μόνο κληροδοτείται.
Ήταν μια μέρα καύσωνα όπως κι η σημερινή, το ΣΕΦ ήταν εγκαινιασμένο μόλις δυο χρόνια πριν (χωρίς air condition από τότε μέχρι τώρα), κι από νωρίς το πρωί στα γραφεία, στο δρόμο, στα λεωφορεία, στα καφενεία, το μόνο θέμα συζήτησης ήταν αυτός ο τελικός. Πώς ο Γιαννάκης θα τα βγάλει πέρα με τον Τσατσένκο και πώς ο Γκάλης θα ξεφύγει για να κάνει τα δικά του.
Η «μικρή» μπασκετικά Ελλάδα, ο Δαβίδ, είχε ήδη αντιμετωπίσει τη Γιουγκοσλαβία και τώρα βρισκόταν απέναντι στο μεγαθήριο της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Γιαννάκης και ο Φασούλας είχαν ήδη αποβληθεί με 5 φάουλ, λίγο πριν τη λήξη, ο Γκάλης έκανε τα μαγικά του και ο «τίμιος γίγαντας», Αργύρης Καμπούρης, εκτελούσε τις δύο βολές, 4 δευτερόλεπτα πριν το τελευταίο σφύριγμα, οδηγώντας το ελληνικό μπάσκετ στην κορυφή και κάνοντας τους Έλληνες να βγουν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν τη μεγαλύτερη επιτυχία της εποχής.
Μια χώρα σε εθνική ανάταση. Την επόμενη μέρα, ο Γιάννης Λάτσης δίνει ανοιχτή επιταγή για πριμ στους παίκτες και ζητά την κασέτα του αγώνα. Θα την έδειχνε την επόμενη μέρα, στο Βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, για να του εξηγήσει πώς γίνεται τα 10 εκ. να κερδίσουν τα 200 εκ.
Η ευτυχία εκείνης της νύχτας δεν μπορεί να περιγραφεί και μόνο χρόνια μετά καταφέραμε να κάνουμε τον «λογαριασμό» και να μετρήσουμε πόσα κέρδισε η ελληνική καλαθοσφαίριση και ο ελληνικός αθλητισμός γενικότερα εκείνο το βράδυ. Τα «παιδιά» εκείνης της νύχτας είναι οι επόμενες γενιές που πρωταγωνιστούν μέχρι και σήμερα, συνεχίζοντας την κληρονομιά του ελληνικού μπάσκετ.
Το μπάσκετ μπορεί στα χρόνια αυτά να άλλαξε, να εξελίχθηκε, να έγινε πιο εμπορικό, αλλά αυτό που δεν άλλαξε είναι εκείνη η ελληνική ψυχή που κληροδοτήθηκε και συνεχίζει…
Την 14η Ιουνίου 1987 ο ελληνικός λαός βρήκε τους ήρωές του. Οι 12 παίκτες της εθνικής ομάδας μπάσκετ έκαναν το θαύμα τους.
Η χρυσή 12άδα: Νίκος Σταυρόπουλος, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αργύρης Καμπούρης, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Καρατζάς, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέρης Ανδρίτσος, Παναγιώτης Φασούλας, Μέμος Ιωάννου, Φάνης Χριστοδούλου, Νίκος Γκάλης, προπονητής: Κώστας Πολίτης
