Η συζήτηση για την “woke agenda” έχει πλέον μετατραπεί σε έναν μόνιμο θόρυβο που καλύπτει κάθε ουσιαστική πολιτική διαφωνία. Μια γενικευμένη καχυποψία που σέρνει κάθε ζήτημα στο ίδιο πολιτισμικό πεδίο μάχης, όπου τα πάντα είναι ιδεολογικά φορτισμένα, από τη σεξουαλικότητα μέχρι τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε. Όμως, υπάρχουν όρια στο τι ονομάζεται woke. Και, για να είμαστε ξεκάθαροι: δεν είναι ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών το πρόβλημα. Το πραγματικό ζήτημα βρίσκεται αλλού.
Το δικαίωμα στον γάμο: Ζήτημα ισότητας, όχι wokeism
Η συζήτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών δεν αποτελεί παραχώρηση σε κάποια “woke” ιδεολογία, αλλά μια πράξη ισότητας και σεβασμού προς τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Ο γάμος είναι ένα νομικό και κοινωνικό συμβόλαιο που κατοχυρώνει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αν η πολιτεία αναγνωρίζει γάμους για τα ετερόφυλα ζευγάρια, δεν υπάρχει καμία λογική να αρνείται την ίδια δυνατότητα στα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν είναι “woke” να ζητάς ίσα δικαιώματα, είναι δίκαιο.
Όσοι επικαλούνται τον φόβο για μια “ιδεολογική εισβολή” μέσα από τον γάμο, ας κοιτάξουν πιο βαθιά: είναι ο ίδιος θεσμός που ενδυναμώνει τη συνοχή της κοινωνίας και ενισχύει τη δέσμευση μεταξύ των πολιτών της. Πώς ακριβώς μια τέτοια προσέγγιση αποδομεί τον πολιτισμό μας;
Ο πραγματικός κίνδυνος: Ο αντιρατσιστικός νόμος και η πολιτική της σιωπής
Αν θέλουμε να μιλήσουμε για woke agenda, ας σταθούμε στον αντιρατσιστικό νόμο, ένα από τα πιο επικίνδυνα εργαλεία που εισήχθησαν στη δημόσια ζωή με το πρόσχημα της καταπολέμησης της μισαλλοδοξίας. Πρόκειται για ένα πλαίσιο που αντί να προάγει τη δημοκρατική συζήτηση, την πνίγει. Η έννοια της ελεύθερης έκφρασης θυσιάζεται στον βωμό της πολιτικής ορθότητας, ενώ κάθε διαφωνία μπορεί να στιγματιστεί ως “ρητορική μίσους”.
Ο αντιρατσιστικός νόμος, όπως εφαρμόζεται, δεν προστατεύει τους ευάλωτους. Αντίθετα, μετατρέπεται σε εργαλείο φίμωσης, όπου η υποκειμενικότητα του “ποιος προσβάλλεται” καθορίζει τη νομιμότητα του λόγου. Ακόμη χειρότερα, ενισχύει έναν άτυπο ιδεολογικό αστυνόμο, έτοιμο να καταδικάσει οποιονδήποτε δεν ακολουθεί τη “γραμμή”.
Η woke agenda, στην ουσία της, δεν είναι η διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων ή η προώθηση του διαλόγου για ευαίσθητα ζητήματα. Είναι η εργαλειοποίηση αυτών των ζητημάτων για την επιβολή ενός μονολιθικού τρόπου σκέψης, όπου η ιδεολογική συμμόρφωση είναι υποχρεωτική.
Πού σταματά η ελευθερία και πού ξεκινά ο φασισμός της σκέψης;
Αν θέλουμε να υπερασπιστούμε μια υγιή κοινωνία, οφείλουμε να διακρίνουμε τις πραγματικές μάχες από τις τεχνητές. Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν διαλύει τον θεσμό του γάμου· τον ενισχύει. Η ισότητα δεν είναι “woke agenda”, είναι θεμελιώδης αρχή του κράτους δικαίου.
Αντίθετα, η επέκταση της πολιτικής ορθότητας μέσω νόμων όπως ο αντιρατσιστικός, που ποινικοποιούν ακόμα και την ελευθερία της έκφρασης, αποτελεί τον πυρήνα της πραγματικής woke απειλής. Είναι καιρός να θέσουμε τα όρια, πριν βρεθούμε να χειροκροτούμε την αυτολογοκρισία μας ως αρετή.
