Η δευτέρα διακυβέρνησις του κ. Μητσοτάκη, αρχής γενομένης εκ του μηνός Ιουνίου του 2023 και εντεύθεν, φαίνεται ότι προσέκρουσε, σε παλαιότερες επανειλημμένες όμως αβελτηρίες και ακηδίες καθόσον αφορά το μείζον και ακανθώδες ζήτημα της Εθνικής Τραγωδίας των Τεμπών, η οποία δυστυχώς, έρχεται, να διαδεχθεί την εξίσου μελανή σελίδα, της τρεχούσης Ελληνικής μας ιστορίας, εις το Μάτι, την Μάνδρα και ουκέτι αριθμός, δια την χρόνια κρατική αποσάθρωση ανεξαρτήτως των ενιαχού, κατά καιρούς, κυβερνήσεων.
Ως εκ τούτου, ο περί ού ο λόγος, ακανθώδους ζητήματος των παραλείψεων της εκάστοτε κυβερνήσεως είναι η πολύφερνος επανίδρυση του Κράτους, οι δομικές και εκ βάθρων ριζοτόμες και ρηξικελύθες μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα ανακαινίσουν εν τη κυριολεξία το κράτος, εξοστρακίζοντας τις παγιωμένες, μικροκομματικές αγκυλώσεις του ευρύτερου δημοσίου τομέος, ερειδόμένες τις την «λοιμική», της χρόνιας κομματικής παθογένειας, η οποία κατισχύει, έναντι οιασδήποτε μορφής αξιοκρατίας, η οποία θα έπρεπε να αποτελεί ένα αρκούντος ικανοποιητικό εχέγγυο ορθής και εύρυθμης λειτουργίας του Κράτος.
Λαμβάνοντας υπόψιν την ως άνω στερεότυπη, κατά τα λοιπά διαπίστωση, συνάγεται ότι, ήδη, εκ της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν, το κράτος, λόγω του κομματικού νεποτισμού, πάσχει ως προς την ποιοτική του λειτουργία, ολιγωρεί ως προς την πρόληψη καταστάσεων και καρκινοβατεί ως προς τον στρατηγικό σχεδιασμό γεωμετερικής του εξελίξως, και τούτο ένεκεν και συνεπεία, της διηνεκούς ατιμωρησίας και της διαιώνιας μονιμότητας εις τον δημόσιο τομέα -δίχως τούτο βεβαίως να συνιστά μομφή ή ψόγο προς άπαντες συλλήβδην του δημοσίους λειτουργούς-.
Επί πενήντα, οπωσούν έτη, δεν υπήρξε κυβέρνηση η οποία, επένδυε εις την εύρυθμη και ορθή λειτουργία του εν γένει ευρυτέρου δημοσίου τομέα, επ’ωφελεία της προόδου της κοινωνίας αλλά και του συνόλου του Κράτυος, διότι ανέκαθεν, πρσέκρουε εις κατεστημένες μικροπολιτικές και ψευδεπίγραφα συνδικαλιστικές μυωπικές τάσεις, οι οποίες κατ’ ουδένα τρόπο, επέτρεπαν, οιαδήποτε άρδην και ράγδην, μεταβολή του δημοσίου τομέα.
Ως εκ τούτου, δια να είμεθα ορθόφρωνες και αμειλίκτως ρεαλιστές, η καχεξία του Ελλαδικού κράτους καθίσταται υπαίτια, δια την αλληλοδιαδοχή των συμβεβηκότων, ως εκ τούτου, παγιώνεται εν προκειμένω, μία αντικειμενική ευθύνη και επιμερισμός αυτής, προς όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες ουδόλως θωράκισαν επαρκώς το κράτος προς όλους τους τομείς, δεν έλαβαν τα άκρα μέτρα επιμελείας και συνέσεως, ούτως ώστε το κράτος τούτο, να εξυπηρετεί σύννομα τους φορολογούμενος πολίτες με ορθολογισμό, λυσιτέλεια και ασφαλη προοπτική.
Η συγάκλυψη ως φαίνομενο καθίσταται αναπόδραστα αρρήκτως συνδεδεμένο με την χρόνια κρατική αβελτηρία καθότι, εάν κάποιος διαρρρήξει την κομματική «ομερτά», καθίσταται σαφές, ότι θα κατακρημνισθεί εκωφαντικώς και συνεκδοχικώς όλο το εκασταχού συνεφελκόμενο κομματικό εποικοδόμημα, καθότι, η προτεραιότητα εις την καθημαγμένη πατρίδα μας είναι «το ρουσφέτι», και η νομή της εξουσίας, υπό της εκάστοτε εξουσίας, ως λάφυρο και πρόσφορο μέσο, προς την εξυπηρετήση, της «δεξαμενής» των ψήφων της.
Επομένως, μόνον εάν τεθεί το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων, και ιδρυθεί ένα κράτος με ορθές βάσεις, θα δημιουργηθούν εσαεί οι προυποθέσεις να μην ξανασυμβούν, τέτοιες ακραίες περιπτώσεις εις το μέλλον και μόνον τοιουτοτρόπως θα προστατεύσουμε την ζωή και την ακεραιότητα των πολιτών.
Κατά συνέπεια λοιπόν, είναι ηλίου φαεινότερον, ότι η ανεπάρκεια των θεσμών εν τη πατρίδι μας, υπερεκχειλίζει, ακριβώς διότι οι θεσμοί έχουν αντικατασταθεί εξ ολοκλήρου από την ανίατον και επάρατον νόσο την στυγνής κομματοκρατίας και της ιδιοτελούς μικροκομματικής συναλλαγής, δοθέντος, ότι κομματικοί θύλακες, έχουν υποκατασταστήσει πάσα λειτουργία του οργανωμένου κράτους.
Εν προκειμένω, ωσαύτως, διαχρονικό φαινόμενο, άρκως σηψαιμικό είναι η εισπήδηση της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας προς την δικαστική αποψιλώνόντας ονειδιστικώς τον πυρύνα του άρθρου 26 του Συντάγματος περί της διακρίσεως των εξουσιών, καθότι, ενίοτε κεκαλυμμένα, άλλοτε απροσχημάτιστα, η δικαιοσύνη, εν μέρει, ποδηγετείται είτε προς συγκάλυψη πολιτικών σκανδάλων, ή προς ποινική εξόντωση πολιτικών αντιπάλων.
Εις τον αντίποδα, ζώμεν, πρωτόγνωρες στιγμές, απόπειρας πολλαπλής και πανταδοπής ιδιοποιήσεως και σφετερισμού, ουσιαστικώς, του ανθρωπίνου πόνου, γεγονός το οποίου, προσβάλλει συλλήβδην, εκθέτει αναφανδόν, τιτρώσκει αμειλίκτως και πλήττει κατ’ εξακολούθησιν την μνήμη των τεθνεώτων, λόγω ότι, ένιοι επενδύουν εις το χάος, ένθεν μεν, ίνα εξυπηρετήσουν έτερες ιδιοτελείς μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ένθεν δε, να προβληθούν, οι ίδιοι, εκμεταλλευόμενοι την εν λόγω κατάσταση.
Εν άλλοις λόγοις η ανατομία της θορυβώδους, αυτής αντίδρασης, των Τεμπέων, χάριν, ένεκεν και συνεπεία δηλαδή της τραγωδίας, συνιστά απλώς μία θρυαλλίδα, ίνα προβάλλουν ορισμένοι υπορρήτως και δια της τεθλασμένης, πλην όμως εκμέτρως αναιδώς και ιταμώς προσωπικές, άκαιρες φιλοδοξίες, αντί να εγκύψουν ευλαβικά και προσηλωθούν εις την ουσία των ζητημάτων.
Ο υπερεκχειλίζων φαρισαισμός, των αυτόκλητων εθνοσωτήρων και δήθεν ευαισθητοποιημένων, συνιστά συν τοις άλλοις και μία πρόσθετη παρεμπίπτουσα θλιβερή διαπίστωση, δια το γεγονός ότι με αυτές τις υποκριτικές αντιδράσεις, δεν πρόκειται δομικά και εκ βάθρων να αλλάξουμε άρδην νοοοτροπία θέασης του πολιτικού γίγνεσθαι, αλλά εκουσίως γινόμαστε, μέρος ένος αναποτλεσματικού μηχανισμού, με διαφοερετική όψη όμως κατά περίσταταση, ο οποίος πάσχει διαχρονικά από οργανική ανεπάρκεια.
Βούλομαι ίνα πω, ότι ουδείς ενδιαφέρεται δια την ουσία της υποθέσεως, αλλά σύρεται δια του θυμικού, από ιδιοτελείς ηθικούς αυτουργούς, ούτως ώστε να συμμετάσχουν σε μία παρατεταμένα ανορθόλογη βαλβίδα εκτόνωσης, δίκην μίας συγκεχυμένης απροσδιόριστης διεκδίκησης, η οποία εξαντλείται περιοριστικά σε μία στιγμιαία και άνευ στρατηγικής, εις το μέλλον εκτονώσεως.
Εν κατακλείδι, η εμπιστοσύνη εις τους θεσμούς εν γένει, καθίσταται μηδενική, εξ ού και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ομιλούσε, το 2004 για επανίδρυση του Κράτους, ίσως φρονώ, εκ των αλλεπάλλων σφαλμάτων του παρελθόντος, δέον όπως παραδειγματισθούμε και κινηθούμε, πλησίστιοι, επιτέλους προς αυτήν την κατεύθυνση, ρίχνοντας όμως άπλετο φως προς την Εθνική τραγωδία, από μία Δίκαιη Δικαιοσύνη περιφρουρώντας ευσεβώς την μνήμη των τεθνεώτων.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και Στ.Ε
Ανεξάρτητος Βουλευτής.
