Την Νουνού Μαρτίνου, αν τη συναντούσες τυχαία στο δρόμο, και έμενες στην εξωτερική της εμφάνιση, δεν θα την ξεχώριζες από τις υπόλοιπες γυναίκες της ηλικίας της. Θα έβλεπες μια γυναίκα ντυμένη όπως δεκάδες άλλες, περιποιημένη όπως δεκάδες άλλες, χωρίς τίποτα να υποδεικνύει τον πλούτο και τα περιουσιακά της στοιχεία.
Όταν όμως για δυο λεπτά συνομιλούσες μαζί της, στα σπινθηροβόλα μάτια της μπορούσες να αναγνωρίσεις εκείνο το κορίτσι, που με πείσμα και θάρρος ονειρευόταν να γίνει καραβοκύρισσα.
Κι έγινε. Όχι απλά καραβοκύρισσα αλλά η σπουδαιότερη, ανοίγοντας το δρόμο σε άλλες εξαιρετικές γυναίκες των νεότερων γενεών, να τολμήσουν να δημιουργήσουν και να ζήσουν τα όνειρά τους μέσα σε έναν από τους πλέον ανδροκρατούμενους χώρους, τη ναυτιλία.
Κόρη του δικηγόρου Κωνσταντίνου Μεθενίτη, είχε δυο αδερφούς, τον Μελέτη και τον Κλεόβουλο (ή Μπίμπη) που κι εκείνοι δραστηριοποιήθηκαν στη ναυτιλία, χρησιμοποίησε όλο το προικόο της, μαζί με τον σύζυγό της και αντικέρ Ιωάννη Μαρτίνο, και ξεκίνησαν από την αγορά ενός πλοίου, μια ολόκληρη αυτοκρατορία που ακόμα και σήμερα μεσουρανεί στην παγκόσμια ναυτιλία.
Για τα επιχειρηματικά της επιτεύγματα έχουν γραφεί πολλά και θα γραφούν ακόμα περισσότερα. Η Νουνού Μαρτίνου όμως, υπήρξε κάτι μεγαλύτερο από μια ευφυέστατη επιχειρηματία και ικανότατη διαπραγματεύτρια και μπορεί να ήταν περήφανη για τα 256 πλοία που πλέουν σε κάθε θάλασσα, όμως πάνω από όλα ήταν μια περήφανη μητέρα και γιαγιά και μια λάτρης της Ελλάδας.
Αγάπησε την οικογένεια, και με τον Ιωάννη Μαρτίνο απέκτησαν 4 παιδιά, την Ελένη, το Θανάση, τον Ντίνο και τον Ανδρέα και 10 εγγόνια.
Μέχρι και το τέλος, οι πολυτιμότερες στιγμές της, ήταν ο χρόνος που πέρναγε μαζί τους, ειδικά όταν κατάφερνε να τους μαζέψει όλους γύρω της.
Δεν αγάπησε ούτε την πολυτέλεια, ούτε τα σαλόνια, και περηφανευόταν περισσότερο για τις μοναδικές ικανότητές της στο κυνήγι και το ψάρεμα, παρά για την προσωπική της φιλία με τη Βασίλισσα Ελισάβετ.
Η Νουνού Μαρτίνου, αφήνει παρακαταθήκη όχι μόνο τη διαδρομή της στη ναυτιλία, αλλά την σοφία της, το πείσμα της και θα αποτελεί έμπνευση για κάθε επόμενη γενιά.
Σε μια αφήγηση της, για το πως ερωτεύτηκε τη θάλασσα, είπε: “ Είμαι Κεφαλονίτισσα, αλλά ρόλο για την αγάπη μου για τη θάλασσα έπαιξε ότι γεννήθηκα στη Γλυφάδα και έβλεπα τα πλοία να περνάνε και έλεγα στις φίλες μου: “και εμείς θα κάνουμε βαπόρια και το κάναμε. Είχαμε μανία με αυτό και το κάναμε και έκανε βαπόρια όλη η οικογένεια”.
Η Αθηνά Μαρτίνου, με έμφαση δήλωνε συχνά άλλοτε με στόμφο κι άλλοτε συμβουλευτικά: “Εμείς οι Έλληνες την έχουμε την αγάπη με στη θάλασσα, δεν υπάρχει άλλη δουλειά για τον Έλληνα. Πρέπει να έχουμε τριπλάσιο και τετραπλάσιο αριθμό ναυτικών σχολών. Οι φλέβες των Ελλήνων έχουν θάλασσα”.
