Δεν θεωρώ ότι θα μπορούσε κάποιος σε ολόκληρο τον πλανήτη να αμφισβητήσει το ταλέντο του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όποιος το κάνει αυτό, προφανώς είναι μονόπλευρος και εθελοτυφλεί ή εξυπηρετεί κάποιο δικό του συμφέρον. Φυσικά και όλο το ζουμί σε μια καριέρα είναι η διάρκεια, αλλά τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή που μιλάμε, ο Greek Freak είναι ένας μπασκετμπολίστας εκ των καλύτερων στον κόσμο. Αυτό όμως του δίνει το δικαίωμα να αναιρεί με μία του φράση, συλλόγους με ιστορία, βαριά φανέλα, και μάλιστα ομάδες ελίτ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ;
Φυσικά σε μια δημοκρατία, ο καθένας μπορεί να πει και να γράψει ό,τι θέλει. Ακόμα και με τις δικές μου παρακάτω αράδες, γνωρίζω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν και είναι λογικό και σεβαστό. Υπάρχουν όμως κάποια όρια, που σύμφωνα τουλάχιστον με τον περισσότερο κόσμο, δεν πρέπει να ξεπερνιούνται.
Αγαπητέ Γιάννη, σε γνωρίζω από μικρό παιδί. Με τον Θανάση, καθόμασταν στο ίδιο θρανίο, γιατί είμαστε και συνομήλικοι. Τον αγαπούσα τον αδερφό σου, ακριβώς γιατί ήταν διαφορετικός από τους άλλους συμμαθητές μου. Από άλλη χώρα, από άλλη ήπειρο, προσπαθούσε να ενσωματωθεί και να εγκλιματιστεί. Συνήθως καθόμασταν μαζί και παίζαμε μαζί. Ελπίζω κι εύχομαι ο Θανάσης να μην έχει κάποιο παράπονο από τα χρόνια που περάσαμε στο δημοτικό. Εγώ μετά έφυγα από τα σχολεία της γειτονιάς των Σεπολίων και χαθήκαμε, ωστόσο πάντοτε σας είχα στο μυαλό μου οικογενειακώς και παρακολουθούσα την πορεία σας. Ήμουν άλλωστε μεταξύ των ανθρώπων που ήταν κατά κάποιον τρόπο «υπεύθυνοι» για τη λειτουργία του Ναού του Αγίου Μελετίου, που τόσο σου στάθηκε κι εσένα και της οικογένειάς σου στα δύσκολα χρόνια σου στην Ελλάδα.
Το κύριο χαρακτηριστικό Γιάννη, τόσο το δικό σου όσο και της οικογένειάς σου, ήταν ότι πάντοτε ήσαστε σεμνοί. Ακόμα κι όταν ήσαστε στην έσχατη ένδεια, είχατε μια αξιοζήλευτη σεμνότητα που δεν την είχαν ακόμα και οικογένειες με κύρος στην περιοχή. Έκτοτε μεγάλωσες κι εσύ, όχι μόνο ηλικιακά. Το όνομά σου γιγαντώθηκε κι έφτασε στα πέρατα της γης. Έγινες πρότυπο για μικρούς και μεγάλους, για οικογένειες και παιδιά. Μπήκες σε όλα τα σπίτια και αγαπήθηκες όσο λίγοι. Κι εμείς φουσκώσαμε από περηφάνια, γιατί ένας δικός μας Σεπολιώτης, όσοι από εμάς σε υπολογίζαμε ως δικό μας γιατί δεν είχες πλήρη αποδοχή στην περιοχή λόγω του χρώματος του δέρματός σου. Ανεπίτρεπτο, αλλά αυτό έγινε, αυτό πέρασες και θα σου ζητήσω εγώ συγγνώμη εκ μέρους τους, παρότι δεν οφείλω να το κάνω, αλλά πρέπει να την ακούσεις κι εσύ αυτή τη συγγνώμη μια φορά έστω.
Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα, με τίτλους, με διακρίσεις στις πλάτες σου, να είσαι ένας εκ των κορυφαίων στο μπάσκετ, να γράφεις ιστορία και μόνο και μόνο η παρουσία σου σε ένα γήπεδο, να είναι top story για μια αθλητική εκπομπή. Αναμφίβολα Γιάννη Αντετοκούνμπο, εσύ είσαι ο κερδισμένος. Δεν πήρες τις ευκαιρίες σου εδώ σε αυτή τη χώρα. Κι έχεις όλο το δίκαιο με το μέρος σου να αισθάνεσαι αδικημένος. Και πρώτος εγώ σε στηρίζω σε μια τέτοια διαμάχη. Όμως αυτό, κάπου σταματάει, κάπου υπάρχει ένα όριο.
Κι εξηγούμαι αμέσως.
Όλοι οι παίκτες, και οι καλύτεροι και οι μεσαίοι και οι χειρότεροι, αγωνίζονται από την παιδική ηλικία μέχρι τα 38 τους, άντε 40, με πολλή προσπάθεια. Εκεί τελειώνει η αγωνιστική τους καριέρα. Και είτε αρχίζει μια προπονητική, είτε μένουν στη γενικότερη ιστορία του αθλήματος που υπηρέτησαν, ως ανάμνηση. Σύνολο δηλαδή, απασχολούν την αθλητική επικαιρότητα καμιά 20αριά χρόνια. Οι ομάδες όμως φίλε Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι αλλιώς. Ο Ολυμπιακός, ιδρύθηκε το 1925. Ο Παναθηναϊκός το 1908. Εμείς τότε αγαπητέ μου Γιάννη, δεν υπήρχαμε όχι απλά ούτε σαν ιδέα, ούτε σαν πιθανότητα, ούτε σαν σκέψη, ούτε τίποτα.
Έχεις ιδέα αγαπητέ μου Γιάννη πόσοι και πόσοι φόρεσαν τις φανέλες αυτών των δύο κορυφαίων αθλητικών συλλόγων στην Ευρώπη; Ξέρεις πόσα εκατομμύρια οπαδούς έχουν αυτές οι ομάδες; Ξέρεις τι μπορεί να σημαίνει αυτή η ομάδα για τον κάθε οπαδό και φίλαθλο; Ξέρεις τι μπορεί να σημαίνουν οι ομάδες αυτές για τους προέδρους τους και τα ΔΣ τους;
Φυσικά και ξέρεις. Έχεις εικόνα, γιατί κι εσύ, εκτός από παίκτης, είσαι και φίλαθλος. Κι αν δεν είσαι τώρα, σίγουρα έχεις υπάρξει. Η υποτίμηση Γιάννη, είναι μέγιστο φάουλ. Η αλαζονεία, επίσης. Θέλουν προσοχή αυτές οι ισορροπίες. Αν εσύ Γιάννη μου υποστείς κάποιον τραυματισμό (που το απευχόμαστε όλοι για όλους τους αθλητές) και μείνεις έξω κάποιους μήνες πχ, δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορέσεις να επανέλθεις ποτέ στον 100% του σημερινού Αντετοκούνμπο. Κάτι που ισχύει για όλους τους αθλητές, σε όλα τα αθλήματα και το έχουμε δει να συμβαίνει αναρίθμητες φορές και να εξαφανίζονται μέγιστα ταλέντα εξαιτίας ενός τραυματισμού. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όλα είναι ατμός Γιάννη μου. Κι από τη μία στιγμή στην άλλη, μπορείς να βρεθείς από την κορυφή στον πάτο. Και να ξέρεις Γιάννη μου ότι το βασικό στοιχείο που οδηγεί στην καταστροφή, είναι η αλαζονεία. Πρόσεχε λοιπόν.
Δεν είσαι ο μόνος που αδικήθηκε Γιάννη μου διαχρονικά στον αθλητισμό. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο έφυγε από τη Σπόρτινγκ στη Γιουνάιτεντ. Δεν τον πήρε η Πόρτο. Δεν είπε ποτέ ότι θα αγοράσει την Πόρτο ή την Μπενφίκα. Ο Λιονέλ Μέσι Γιάννη μου έφυγε από την Ιντεπεντιέντε και πήγε στην Μπαρτσελόνα. Δεν είπε ποτέ ότι θα αγοράσει την Μπόκα Τζούνιορς ή τη Ρίβερ Πλέιτ γιατί αδικήθηκε. Και κανένας από τους δύο δεν είχε οικονομική επιφάνεια ή κάποιο υπόβαθρο. Κι εκείνοι μετανάστες ήταν, κι εκείνοι πάμπτωχοι ήταν.
Είναι ύψιστο αλαζονικό φάουλ να υποτιμάς την ιστορία συλλόγων για να αναδείξεις το εγώ σου, όσο αδικημένος κι αν είσαι.
Γι’ αυτό λοιπόν αγαπητέ μου Γιάννη Αντετοκούνμπο, θέλω λίγο να ηρεμήσεις (που έλεγε και η Λυδία στο «Σόι»). Να επιστρέψεις στον παλιό καλό εαυτό σου. Της δουλειάς και των απαντήσεων εντός γηπέδου. Και να αφήσεις τα αλαζονικά υφάκια και τα «ντιβιλίκια» γιατί δεν σου πάνε. Δεν είσαι εσύ αυτό και δεν σου αρμόζει.
Εκτός αν τώρα είσαι εσύ και τότε δεν ήσουν.
Αλλά εγώ δεν το πιστεύω αυτό κι ελπίζω να μην κάνω λάθος…
