Ο αποκλεισμός του Στέφανου Κασσελάκη από την Πολιτική Γραμματεία σηματοδοτεί ίσως την «ταφόπλακα» για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, που μοιάζει να οδηγείται ολοταχώς προς το ιστορικό του 3%. Οι εσωκομματικές συγκρούσεις, η αδυναμία του κόμματος να ενωθεί και να υποστηρίξει μια ξεκάθαρη ηγετική φιγούρα και η συνεχής διαμάχη ανάμεσα στις παλαιότερες και νεότερες δυνάμεις απειλούν την υπόστασή του.
Από την αρχή, ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα κόμμα «επί της κόψης του ξυραφιού», ισορροπώντας μεταξύ του ριζοσπαστισμού και της ανάγκης για μια ρεαλιστική πολιτική προσέγγιση. Ωστόσο, η άνοδος και οι ελπίδες που έφερε ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός φαίνεται να έχουν μετατραπεί σε απογοήτευση και βαθιά εσωτερική κρίση. Ο αποκλεισμός του Κασσελάκη, μια κίνηση που μάλλον απορρίπτει κάθε νέα προσπάθεια ανανέωσης, θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη του κόμματος.
Η Αδυναμία για Αναγέννηση και το Χάσμα με το Μέλλον
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει τη θέση του στην κεντροαριστερά, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση του Τσίπρα. Ωστόσο, αντί να εκμεταλλευτεί αυτήν την ευκαιρία για να αγκαλιάσει νέες δυνάμεις και να προσεγγίσει μια πιο μοντέρνα και φιλολαϊκή στρατηγική, επέλεξε να παραμείνει εγκλωβισμένος στις εσωτερικές του αντιπαραθέσεις. Η «παλιά φρουρά», οι παραδοσιακές δυνάμεις του κόμματος, έδειξαν την άρνησή τους να αφήσουν το κόμμα να εξελιχθεί, αποκλείοντας τον Κασσελάκη, ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να φέρει κάτι νέο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταφέρει να ανεβάσει τα ποσοστά του μέσα από την επικοινωνιακή ευελιξία και την υπόσχεση ενός καλύτερου μέλλοντος για τη χώρα. Η απόφαση για αποκλεισμό του Κασσελάκη, όμως, στέλνει το μήνυμα πως η ανανέωση δεν είναι καλοδεχούμενη. Αντί για νέα πολιτική πνοή, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει κολλημένος στο παρελθόν, αποφεύγοντας να δεχτεί αλλαγές που θα τον φέρουν πιο κοντά στην κοινωνία του σήμερα.
Οι «Κασσελιστές» και το Κεφάλαιο της Διχόνοιας
Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη ανάμεσα στους υποστηρικτές του Κασσελάκη, τους λεγόμενους «Κασσελιστές», και τους «παραδοσιακούς» του κόμματος. Οι πρώτοι βλέπουν σε αυτόν μια ελπίδα για ριζοσπαστικές αλλαγές και νέα ιδανικά, ενώ οι δεύτεροι θεωρούν πως δεν ταιριάζει με την παραδοσιακή ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση των «87» να αποκλείσουν τον Κασσελάκη φαίνεται σαν προσπάθεια να διατηρήσουν τον έλεγχο, αγνοώντας όμως την πιθανή απογοήτευση των υποστηρικτών του και τη γενικότερη απαίτηση για ανανέωση.
Η τάση για αυταρχικότητα και η προσπάθεια επιβολής του παλιού καθεστώτος αποκαλύπτουν την ένδεια πολιτικής όρασης του κόμματος. Η ομάδα που ελέγχει τον ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στη «συντήρηση» των δομών και της ηγεσίας της, αδιαφορώντας για τη σύγκλιση με το μέλλον. Όμως, ένα κόμμα που φοβάται τη νεωτερικότητα και τη νέα γενιά κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί. Οι υποστηρικτές του Κασσελάκη βλέπουν τη δυναμική του για αλλαγή και, εάν δεν βρουν χώρο εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως στραφούν αλλού, αφήνοντας το κόμμα να παραμείνει σε μια παρωχημένη εσωστρέφεια.
Το Στοίχημα του 3% και η Ανικανότητα για Συγκρότηση
Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να επιστρέψει στο 3%, το ποσοστό που είχε όταν ιδρύθηκε ως ένα μικρό αριστερό κόμμα, χωρίς σαφή πολιτική γραμμή και χωρίς προσδοκίες για εξουσία. Η αδυναμία του να αποδεχτεί τις προκλήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και να αγκαλιάσει νέα στελέχη τον απομονώνει ολοένα και περισσότερο. Με τον αποκλεισμό του Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει μία από τις λίγες ευκαιρίες του να ξαναγίνει κεντροαριστερή δύναμη, ικανή να εκφράσει τις ανησυχίες των νέων και να προσελκύσει τους απογοητευμένους.
Η κρίση του κόμματος είναι, στην πραγματικότητα, αποτέλεσμα της αδυναμίας του να αποφασίσει τι ακριβώς θέλει να είναι. Ένα κίνημα αλλαγής που επηρεάζει τη σημερινή κοινωνία ή ένας μικρός χώρος που επιμένει στις ιδεολογικές του καταβολές χωρίς πραγματική απήχηση; Η απόφαση να μην στηρίξει μια νέα, ανανεωτική πρόταση τον οδηγεί σε σταδιακή απομόνωση, με τα ποσοστά να είναι απειλητικά χαμηλά και την κοινωνία να απαιτεί κάτι διαφορετικό.
Τελικές Σκέψεις: Το Τέλος ενός Κύκλου;
Ο αποκλεισμός του Κασσελάκη και η έλλειψη κατανόησης των νέων κοινωνικών απαιτήσεων μοιάζουν να βάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά περιθωριοποίησης. Σε μια εποχή όπου οι πολίτες ζητούν δυναμικές πολιτικές προτάσεις, το κόμμα αρκείται να παραμένει προσκολλημένο σε παρωχημένες τακτικές και εσωκομματικές διαμάχες, αδιαφορώντας για τη φωνή της κοινωνίας.
Με αυτήν την πορεία, το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ είναι σκοτεινό. Η επιστροφή στο 3% του παρελθόντος φαίνεται πιο πιθανή από ποτέ. Εάν το κόμμα δεν καταφέρει να ενωθεί, να αποδεχτεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και να δημιουργήσει μια νέα, ελκυστική προοπτική για τους ψηφοφόρους, θα συνεχίσει να χάνει έδαφος, αφήνοντας χώρο για νέα κόμματα να καλύψουν το κενό στην κεντροαριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να διανύει τις τελευταίες σελίδες του ως ένα ισχυρό πολιτικό κόμμα. Αντί για μια «αναγέννηση», αυτό που βλέπουμε είναι μια κατακόρυφη πτώση, μια ταφόπλακα στην πολιτική του πορεία. Το πείσμα και οι εμμονές των «87» απλά επιταχύνουν την πορεία προς την περιθωριοποίηση, επιβεβαιώνοντας πως ένα κόμμα που αρνείται την ανανέωση είναι καταδικασμένο να μείνει στο παρελθόν.
