Ήταν Σάββατο, 17 Σεπτεμβρίου 1977, όταν η είδηση του θανάτου της Μαρίας Κάλλας πάγωσε τον κόσμο.
«Η Ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Κάλλας, μία από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες όλων των εποχών και η κορυφαία του 20ού αιώνα, έφυγε χθες από καρδιακή ανεπάρκεια στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Ήταν τόσο όμορφη στον θάνατο, όσο όταν έπαιζε την Τραβιάτα», είπε ο πρώην ιμπρεσάριός της, Μισέλ Γκολτζ. «Πήγαινε στο λουτρό, αφού είχε ξεκουραστεί στο κρεβάτι της, όταν ένιωσε έναν οξύ πόνο στο στήθος. Έπεσε στο δάπεδο, φώναξε την καμαριέρα της, η οποία τη βοήθησε να επιστρέψει στο κρεβάτι, αλλά ήταν ήδη αργά. Όταν ξάπλωσε το σώμα της, ήταν ήδη νεκρή. Όμως, στο πρόσωπό της δεν υπήρχε ούτε ίχνος συσπασμού».
Με αυτά τα λόγια τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν την τραγική είδηση, προκαλώντας συγκίνηση σε εκατομμύρια θαυμαστές της σε όλο τον κόσμο. Φέτος, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή της, και σε ολόκληρη την Ελλάδα προγραμματίζονται πολλές εκδηλώσεις προς τιμήν της.
Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, η μεγάλη υψίφωνος είχε παραχωρήσει την τελευταία της συνέντευξη στον διακεκριμένο δημοσιογράφο διεθνών ΜΜΕ, Πέτρο Δραγάτση, ή όπως υπέγραφε στα άρθρα του, Πήτερ Ντράγκατζ. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό της στο περιοδικό «Oggi» και επαναδημοσιεύτηκε σε συλλεκτικό αφιέρωμα του περιοδικού «Οδός Πανός» τον Σεπτέμβριο του 1987.
Τα σχέδια για το μέλλον, η μαγειρική και η απλότητα ψυχής της
«Πρέπει να μου υποσχεθείς πως δεν θα δημοσιεύσεις τίποτα πριν το φθινόπωρο, όταν θα αρχίσω να τραγουδάω ξανά», του είπε με αποφασιστικότητα. «Σκοπεύω να ηχογραφήσω μερικούς δίσκους, και δουλεύω σκληρά για να φέρω τη φωνή μου στη σωστή φόρμα μέχρι τότε».
«Θα σου μαγειρέψω εγώ», είπε περήφανα. «Ξέρεις, είμαι εξαιρετική μαγείρισσα. Θα σου φτιάξω σπαγγέτι με σάλτσα ντομάτα, κι αν θες, μπορώ να σου προσφέρω και λίγο σολομό που έμεινε από χθες. Έτσι, όταν γράψεις το άρθρο σου, θα μπορείς να πεις πως έφαγες σπαγγέτι και βραστό ψάρι».
«Μπορείς, μάλιστα, με την άδειά μου, να γράψεις πως το ψάρι ήταν από την προηγούμενη μέρα, για να ενισχύσεις τη χαζή φήμη ότι η Κάλλας είναι τσιγκούνα. Ναι, Πήτερ, ξέρω πως με θεωρούν αυστηρή με τα χρήματα, αλλά πες τους ότι δεν είναι αλήθεια. Πιστεύω πως είμαι απλώς προσεκτική. Ο φόβος που με βασάνιζε πάντα ήταν ότι θα πεθάνω φτωχή. Έχω δουλέψει σκληρά για όσα έχω καταφέρει και δεν βλέπω το λόγο να τα σπαταλάω».
Η συνάντηση με τον Ωνάση και η απίστευτη έλξη που τους ένωσε
«Συνάντησα τον Αρίστο για πρώτη φορά στο σπίτι της Γουόλι Τοσκανίνι, της κόρης του διάσημου μαέστρου, που διοργάνωνε μια δεξίωση προς τιμήν του μετά από μια παράσταση στη Σκάλα. Ο Αρίστος έσκυψε, μου φίλησε το χέρι και μου είπε στα ελληνικά: “Κυρία μου, έχετε το παρουσιαστικό μιας Ελληνίδας θεάς, όπως ακριβώς σας περίμενα.
Είναι τιμή μου που σας γνωρίζω. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε”. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Λίγο καιρό μετά, το επόμενο καλοκαίρι, βρέθηκα με τον Ωνάση στη θαλαμηγό του “Χριστίνα”. Ερωτευτήκαμε και αποφασίσαμε να είμαστε μαζί».
«Αγάπησα πραγματικά τον Αρίστο; Φυσικά. Ήταν ο μοναδικός άντρας που αγάπησα πραγματικά στη ζωή μου. Ήταν γεμάτος ζωή και γοητεία. Δίπλα του έγινα άλλη γυναίκα. Ξέρω πως ο κόσμος νομίζει ότι τον αγάπησα για τα χρήματά του, αλλά αυτό είναι πέρα για πέρα ψέμα. Τον αγάπησα και συνεχίζω να τον αγαπώ, παρόλο που έχει φύγει. Ήταν ευγενικός και γεμάτος κατανόηση απέναντί μου. Με έκανε να νιώθω σαν αληθινή γυναίκα. Αγάπησα και τον πρώτο μου άντρα, τον Μπατίστα Μενεγκίνι, αλλά περισσότερο σαν μια κόρη που αγαπάει τον πατέρα της».
«Δεν χρειαζόμουν τα λεφτά του Ωνάση»
«Ήταν τόσο δυναμικός, τόσο ζεστός και στοχαστικός. Κάθε μέρα μου έφερνε τριαντάφυλλα, άφηνε μικρά δώρα στο δωμάτιό μου και φρόντιζε για ό,τι ήξερε ότι θα με έκανε χαρούμενη. Δεν χρειαζόμουν τα χρήματά του. Είχα αρκετά δικά μου. Δεν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσω την επιρροή του. Ήμουν ήδη η διάσημη Κάλλας. Όχι! Αυτό που μου πρόσφερε ο Αρίστος ήταν το αίσθημα πως κάποιος μου έδινε απόλυτα την αξία που είχα. Ήμουν 40 ετών όταν τον γνώρισα, και για μένα αυτό σήμαινε πως η ζωή ξαναρχίζει στα 40, όπως λέει και η παροιμία».
«Δεν μπορώ να εκφράσω πώς ένιωσα όταν παντρεύτηκε εκείνη»
«Είναι τόσο προσωπικό που δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το εκφράσω με λόγια. Βέβαια, συνέχισα να βλέπω τον Αρίστο και μετά τον γάμο του. Όταν είχε σημαντικά πράγματα να συζητήσει, ερχόταν σε μένα, όχι σ’ εκείνη. Συναντιόμασταν στο διαμέρισμά μου ή πηγαίναμε για δείπνο στο Μαξίμ, στο αγαπημένο μας τραπέζι, σε μια γωνιά της αίθουσας όπου συνηθίζαμε να καθόμαστε άλλοτε».
«Ο Αρίστος πέθανε στην αγκαλιά μου, όχι στη δική της»
«Μιλούσαμε για τα πάντα. Για τα σχέδιά μας, τις φιλοδοξίες μας, τις προσδοκίες μας… Ναι, αγαπημένε μου, ήμασταν μαζί μέχρι το τέλος. Ο Αρίστος πέθανε στην αγκαλιά μου, όχι στη δική της, και σε παρακαλώ, μην το ξεχάσεις αυτό…».
