Αδιαμφισβήτητα, η πράξη της Δέσποινας Βανδή, έφερε ικανοποίηση και μόνο στο άκουσμά της. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα πήγαινε κόντρα σε τέτοιες τοποθετήσεις. Η διάσημη τραγουδίστρια από τον Πόντο με σπουδές στη Φιλοσοφία στο Αριστοτέλειο, ανεξαρτήτως αν είναι κάποιος φαν της ή όχι (εγώ προσωπικά δεν είμαι πχ), έπραξε με περίσσιο θάρρος το σωστό.
Η ίδια έπεσε θύμα πλεκτάνης, είναι μανούλες σε αυτά οι Τούρκοι να φέρνουν προ εκπλήξεως. Δεν είναι τυχαίο ότι η συγκεκριμένη συναυλία έγινε σε ημέρες που φέρνουν κάκιστες θύμισες στον Ελληνισμό. Το μόνο που ενδιαφέρει τους Τούρκους είναι να προκαλούν. Ενίοτε και να δολοφονούν, όπως έχει δείξει η ιστορία. Δεν είναι άλλωστε κι ο πιο φιλειρηνικός λαός στην ιστορία, το αντίθετο.
Η μουσική ενώνει. Αυτό έχουμε μάθει διαχρονικά όσοι την ακούμε και την αγαπάμε. Και πώς είναι δυνατόν να μην αγαπάς τη μουσική άλλωστε. Όμως για άλλη μία φορά εφέτος, μετά τη Eurovision, είδαμε ένα δείγμα του τι θα πει να προσπαθείς να εκμεταλλευτείς την τέχνη για να περάσεις ανορθόδοξα μηνύματα. Και δεν εννοώ να γράψεις ένα τραγούδι για κάτι το οποίο πιστεύεις, αυτό είναι υγιές και κάποιες φορές αρκετά επιθυμητό. Αλλά το να θέλεις να χρησιμοποιήσεις το ενωτικό και το φιλοθεάμων του πράγματος, ντύνοντάς το με λίγο από σφαγείς που τους κάνεις εικόνισμα, είναι ακριβώς αυτό που δεν πρέπει να γίνεται με την τέχνη.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη Δέσποινα Βανδή. Όχι μόνο από πατριωτικής άποψης, αλλά και από ανθρώπινης πλευράς. Ήθελε αρκετά κιλά guts για να κρεμάσεις τους Τούρκους την τελευταία στιγμή. Και φυσικά ήθελε παρόμοια κιλά guts για να αντιμετωπίσεις το κύμα που θα ερχόταν (όπως και ήρθε) σε προσωπικούς λογαριασμούς των Social Media, αλλά και γενικότερα στα Media της γείτονος. Και πέραν της γείτονος, έχουμε και τα εγχώρια κατακάθια που διαχρονικά επιδίδονται σε δολοφονία χαρακτήρων, είτε μέσω πληκτρολογίου, είτε μέσω κάμερας.
Και φυσικά, είδαμε για άλλη μια φορά, τον διχασμένο λαό μας. Ο οποίος «μόνο λίγο καιρό ξαπωσταίνει» ξεχνώντας ότι είναι διχασμένος και θέλει την ελάχιστη σπίθα για να επαναφέρει τον διχασμό στην καθημερινότητά του. Και τι δεν είδα από σχόλια εχθές. Από τη μία να βλέπω εικόνες με τη Δέσποινα Βανδή ως Μπουμπουλίνα κι από την άλλη να διαβάζω «ε όχι και εθνικό σύμβολο η Βανδή». Από τη μία «μπράβο Δέσποινα, εύγε Δέσποινα» κι από την άλλη «σιγά μη μας διδάξεις κι εξωτερική πολιτική».
Το ό,τι να’ ναι, προσωποποιημένο!
Στο bottom line πάντως, η Δέσποινα Βανδή, βρήκε τα guts και το κουράγιο να κάνει το σωστό και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης της. Εθνικό σύμβολο δεν ξέρω αν θα γίνει (αν και πραγματικά πλέον, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνει κάποιος για να θεωρηθεί εθνικό σύμβολο αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα), σίγουρα όμως η Δέσποινα, πλέον, μπορεί να είναι σύμβολο. Σύμβολο για τις γυναίκες που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους όποια στιγμή το επιθυμήσουν κι όχι να παραμένουν εγκλωβισμένες εκεί που δεν πρέπει να παραμένουν, για τη δυναμική των γυναικών να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους και να βγαίνουν μπροστά, no matter what. Γιατί δεν είναι μόνο τα τραγούδια και η φωνή ενός καλλιτέχνη που έχουν σημασία. Έχει σημασία και η στάση του απέναντι στα πράγματα. Το πώς θα σταθεί απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις. Πώς θα αντιμετωπίσει το καλύτερο και το χειρότερο που θα του συμβεί. Πώς θα εμπνεύσει τον κόσμο που τον ακούει και τον ακολουθεί. Και ναι, σήμερα η Δέσποινα πρέπει να είναι υπερήφανη για τον εαυτό της, τόσο από πατριωτικής πλευράς, όσο κι από γυναικείας πλευράς.
Όσο για τους πατριδοκάπηλους της ακροδεξιάς που βρήκαν ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τη στάση της Δέσποινας για να «κάνουν μάθημα πολιτικής», έχω να πω μόνο ότι η Δέσποινα έχει τα guts να κάνει τις κινήσεις της. Εσείς, τα έχετε;
Γιατί από ανακοινώσεις και πληκτρολόγια, χορτάσαμε.
Και μπορεί η Δέσποινα Βανδή, να μην έχει στην καθημερινότητά της τις ρητορίες για την «Ελλαδάρα», αλλά όταν χρειάστηκε, υπερασπίστηκε την ιστορία των προγόνων της με κάθε κόστος.
Εσείς, μπορείτε;
