Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλόγηρος
Το πολιτικό σκηνικό σε όλο τον δυτικό κόσμο αλλάζει.
Τα κλασικά κόμματα εξουσίας καταρρέουν και ο κόσμος αναζητεί μια διαφορετική λύση.
Μια εναλλακτική που ίσως του δώσει ελπίδα και τον βγάλει από το αδιέξοδο που βρίσκεται.
Τα κλασικά κόμματα εξουσίας βλέποντας τα ποσοστά τους να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, κατηγορούν τον κόσμο για ακρότητα στην επιλογή του.
Αδυνατούν όμως να κατανοήσουν το πιο βασικό και να αναρωτηθούν:
Αλλάξαμε εμείς ή έχουν αλλάξει οι άλλοι;
Δεν άλλαξε ο κόσμος. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι πολιτικοί όμως – επί το πλείστον – ναι.
Έχοντας κάνει στροφή σε μια ατζέντα παντελώς ξένη, με την κουλτούρα, τα πιστεύω, και τις αξίες της κοινωνίας.
Υιοθετώντας εδώ και αρκετά χρόνια την woke ατζέντα που αντιπροσωπεύει ένα παρά πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνίας.
Αυτό το κομμάτι δεν είναι απλά πολύ μικρό. Είναι αμελητέο, καθώς με το ζόρι ανιχνεύεται στις μετρήσεις. Παρόλα ταύτα, έχει καταφέρει να παρασύρει το κεντρικό πολιτικό σύστημα σε μια παντελώς ανορθόδοξη και παράλογη ατζέντα.
Το αποτέλεσμα; Το κεντρικό πολιτικό σύστημα να έχει χάσει την επαφή του με την κοινωνία.
Τα κέντρα εξουσίας, τα προηγούμενα χρόνια εξαθλίωσαν οικονομικά και ψυχικά όλα τα στρώματα του πληθυσμού, χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση.
Το ίδιο περίμεναν να συμβεί και με την υιοθέτηση της woke ατζέντας. Σε αυτή την περίπτωση όμως υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο.
Το δίλλημα δεν είναι πλέον δεξιά ή αριστερά.
Το δίλλημα είναι αν θα βαδίσουμε προς το λογικό ή αν θα αποδεχθούμε το παράλογο. Κάποιοι έχουν κάνει σημαία τους το παράλογο και προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό που πρεσβεύουν είναι το φυσιολογικό.
Η κοινωνία δεν στρέφεται στα δεξιά μόνο για ιδεολογικούς λόγους.
Στρέφεται στην δεξιά που έχει κρατήσει και υπερασπίζεται αυτό που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν το καθημερινό,
Αυτό που ήταν αδιαπραγμάτευτο!
Για παράδειγμα, έχει μπει στην δημόσια συζήτηση το πόσα φύλα υπάρχουν. Αυτό ξεπερνάει και την παράνοια.
Φύλο και σεξουαλικότητα είναι δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες.
Ζούμε στο 2024 και ο καθένας έχει την επιλογή να πράττει κατά το δοκούν. Είτε αυτό αφορά στην εμφάνιση του, στα ερωτικά του και πάει λέγοντας.
Είναι υποχρέωση όλων μας να σεβόμαστε και να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα του κάθε συμπολίτη μας. Μέχρι εδώ, όλα καλά.
Αυτοί οι ίδιοι λοιπόν που θέλουν να μας επιβάλλουν το λάθος, για σωστό, λησμονούν επίτηδες το εξής: η ελευθερία τους ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.
Θεμελιώδης κανόνας της δημοκρατίας που τον αγνοούν
Επιδεικτικά.
Κάπως έτσι λοιπόν έχει χαθεί η… «μετάφραση» και έχουμε οδηγηθεί στην ασυδοσία.
Μιλάμε για άτομα που δεν έχουν κανένα μέτρο. Αυτό τους κάνει αδίστακτους!
Μειοψηφίες να ξεσπαθώνουν κατά πάντων.
Μηδενιστές που θέλουν να καταργήσουν τους θεσμούς στους οποίους βασίστηκε και εξελίχθηκε η κοινωνία. Θεσμοί, όπως η οικογένεια, η πίστη, ο σεβασμός.
Η παράδοση και οι αξίες που πρεσβεύει η κάθε κοινωνία θέλουν να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων και να επικρατήσει ο μηδενισμός και η αναρχία.
Ο μηδενισμός των φύλων.
Ο μηδενισμός του ήθους.
Ο Μηδενισμός των παραδόσεων και των αρχών.
Έχουν βαφτίσει ακραίο, οτιδήποτε θεωρούν αντίθετο. Μέσα σε αυτήν την παραφροσύνη, το σύστημα έχει βαφτίσει ακραίους και γραφικούς τον απλό λαό.
Εάν συνεχίσουν έτσι, τα ποσοστά αποχής θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί ξανά κάτι που να είναι κοντά στα θέλω και τα πιστεύω του λαού.
Είπαμε, είναι ξεκάθαρο, ο κόσμος δεν πιστεύει πλέον στα λεφτόδεντρα. Απαιτεί όμως από την εκάστοτε κυβέρνηση να προασπίζει τουλάχιστον τα πιστεύω του.
Γονέας «α» και «β» δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει.
Οι έννοιες μπαμπάς και μαμά, δεν μπορούν να διαγραφούν.
Είναι έννοιες βαθιές και ανεξίτηλες και κανένα νομοσχέδιο δε μπορεί να τις ορίσει ή να τις προσδώσει. Και μην ξεχνάμε….
Η μεγαλύτερη κρίση που μπορεί να πάθει κανείς…είναι η κρίση ταυτότητας.