Λαφαζάνης για Τσίπρα: «Τον Αλέξη Τσίπρα το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η πρωθυπουργική καρέκλα- Ήταν αδίστακτος»

«Πολιτική αυτοκτονία» χαρακτήρισε το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κάνοντας λόγο για «παραλήρημα» ενός «πανικόβλητου» Αλέξη Τσίπρα.

Μιλώντας στο Open, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είπε πως τον είχε συμβουλεύσει πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 να μην λέει ότι “θα καταργήσουμε τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο” και «εκείνος μου ‘λεγε “αυτά θέλει ο λαός”».

«Τον Αλέξη Τσίπρα το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η πρωθυπουργική καρέκλα. Τίποτα άλλο. Ήταν κυνικός και αδίστακτος. Εγώ τον έβλεπα και φοβόμουν», τόνισε.

«Ο Τσίπρας με κρατούσε γιατί δεν μπορούσε να με διώξει», ανέφερε ενώ τόνισε πως «αυτό που κάνει τώρα που βάλει εναντίον όλων και βγάζει λάδι τον εαυτό του περίπου, λέγοντας πως έκανε και κάποια λάθη, αυτό είναι πολιτική του αυτοκτονία. Γελάει ο κόσμος».

«Φαίνεται ότι είναι πανικόβλητος πλέον. Προσπαθεί να κρατηθεί κάπου για να επανέλθει. Και νόμισε ότι αν αρχίσει να πυροβολεί από εδώ και στο εξής όλους, αυτό θα του δημιουργήσει μια καλύτερη προοπτική. Αυτό μόνο ένας πολιτικά ανώμαλος θα μπορούσε να το φανταστεί. Είναι σκέψη πολιτικού βρυκόλακα».

Σημειώνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλίο του κάνει εκτενείς αναφορές στον Παναγιώτη Λαφαζάνη, που στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο υπουργός Ενέργειας, κατηγορώντας τον ότι «βρισκόταν σταθερά σε άλλο μήκος κύματος» και ότι δεν αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρώην πρωθυπουργός για τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, εκείνος ήταν πεπεισμένος πως οι ευρωπαίοι εταίροι δεν θα δέχονταν το δημοψήφισμα και πως έπρεπε από τη Δευτέρα κιόλας να ξεκινήσει η προετοιμασία για το επόμενο στάδιο: τον έλεγχο των βασικών μηχανισμών του κράτους και τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. «Θεωρούσε βέβαιο ότι οι εταίροι δεν θα αποδέχονταν το δημοψήφισμα και πως έπρεπε να προετοιμαστούμε από τη Δευτέρα κιόλας για την επόμενη φάση: να ελέγξουμε τους βασικούς κρίκους του κράτους και να ξεκινήσουμε τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. “Εκεί θα οδηγηθεί το πράγμα”, είπε με σιγουριά. Πρότεινε μάλιστα να πάρουμε άμεσα τον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος. Τον διέκοψα. “Τι ακριβώς παίρνουμε και πώς το παίρνουμε, Παναγιώτη;”. Εκείνη την ώρα δεν είχα καμία διάθεση για θεωρητικολογίες».

Συνεχίζει λέγοντας ότι βρισκόντουσαν υπό ασφυκτική πίεση και ότι αυτό που είχαν ανάγκη ήταν συγκεκριμένες, εφαρμόσιμες προτάσεις, όχι θεωρητικές συζητήσεις ή σενάρια επί χάρτου. Τονίζει επίσης ότι δεν είχε καμία διάθεση να ξαναμπεί σε συζητήσεις για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, αφού το είχε ξεκαθαρίσει πολλές φορές, ενώ ο Λαφαζάνης όπως γράφει συνέχιζε να λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο. «Ήμασταν σε καθεστώς απόλυτης πίεσης. Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν συγκεκριμένες προτάσεις. Ο χρόνος δεν περίσσευε για ασκήσεις επί χάρτου. Επιπλέον, δεν είχα τη διάθεση να αναλώνομαι στις γνωστές συζητήσεις περί μετάβασης στο εθνικό νόμισμα, ενώ το είχα ξεκαθαρίσει κατ’ επανάληψη. Ο Λαφαζάνης βρισκόταν σταθερά σε άλλο μήκος κύματος. Για μερικούς συντρόφους μου είχα πάντα την απορία αν αντιλαμβάνονταν έστω και στοιχειωδώς την πραγματικότητα. Ο Λαφαζάνης ήταν ένας από αυτούς».

Αναφερόμενος στο γνωστό ταξίδι στη Μόσχα, ο Τσίπρας περιγράφει ότι μετά τις τοποθετήσεις τους προς τον Μεντβέντεφ, οι υπουργοί του Λαφαζάνης, Βαλαβάνη και Ήσυχος τον προσφωνούσαν επανειλημμένα «σύντροφε πρωθυπουργέ» με φυσικότητα, προκαλώντας ένα διακριτικό αλλά δηλωτικό χαμόγελο ειρωνείας στο πρόσωπο του Ρώσου πρωθυπουργού. «Όταν ολοκληρώσαμε τις τοποθετήσεις μας με τον Μεντβέντεφ, πήραν τον λόγο οι δικοί μου υπουργοί, ο Λαφαζάνης, η Βαλαβάνη, ο Ήσυχος, οι οποίοι, με απόλυτη φυσικότητα και κατ’ επανάληψη, τον προσφωνούσαν “σύντροφε πρωθυπουργέ”. Ο Μεντβέντεφ χαμογέλασε ευγενικά, αλλά στο πρόσωπό του φάνηκε για μια στιγμή εκείνο το μειδίαμα της ήπιας ειρωνείας, η σιωπηλή γλώσσα του διπλωμάτη που αναρωτιέται πού ακριβώς έχει μπλέξει. Μου έριξε μια γρήγορη, όλο νόημα ματιά. Φανταζόμουν, σχεδόν τον άκουγα να μονολογεί μέσα του: “Μα είναι δυνατόν; Αυτοί δεν είναι απλώς παλιοί κομμουνιστές, είναι ταξιδιώτες στον χρόνο”».

Κύλιση στην κορυφή