Κυριακή 26 Οκτωβρίου σήμερα και σύμφωνα με το εορτολόγιο γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα: Δημήτριος, Δήμητρα, Μιμή, Δήμος, Λέπτινος, Λεπτίνα, Κυπαρισσία, Παρεσίνα, Γλύκων.
Ο Δημήτριος, μία από τις πιο τιμώμενες μορφές της Ορθοδοξίας, γεννήθηκε γύρω στο 280 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη, την εποχή του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Προερχόταν από οικογένεια με υψηλή κοινωνική θέση και από νεαρή ηλικία διακρινόταν για τη μόρφωση, το ήθος και τη δίψα του για γνώση. Ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία και, χάρη στις ικανότητές του, κατέκτησε σε ηλικία μόλις 22 ετών τον βαθμό του χιλιάρχου στον ρωμαϊκό στρατό.
Παρά τις τιμές και τη στρατιωτική του θέση, σύμφωνα με το sansimera.gr, ο Δημήτριος αναζήτησε το αληθινό νόημα της ζωής και το βρήκε στην πίστη του Χριστού. Με ζήλο έγινε κήρυκας του Ευαγγελίου στη Θεσσαλονίκη, διδάσκοντας την αλήθεια της χριστιανικής διδασκαλίας. Σχημάτισε κύκλο νεαρών μαθητών και τους μύησε στα δόγματα της νέας πίστης, παραδίδοντας μαθήματα Αγίας Γραφής σε υπόγειες κατακόμβες κοντά στα δημόσια λουτρά της πόλης.
Η δράση του προκάλεσε την αντίδραση των ειδωλολατρών, οι οποίοι τον συνέλαβαν κατά τη διάρκεια συνάθροισης και τον οδήγησαν ενώπιον του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, που εκείνη την περίοδο βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Ο αυτοκράτορας απαίτησε από τον Δημήτριο να απαρνηθεί τη χριστιανική πίστη του. Ο νεαρός αξιωματικός αρνήθηκε χωρίς δισταγμό, δηλώνοντας: «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον». Οργισμένος από την αφοβία του, ο Μαξιμιανός διέταξε να ριχθεί στη φυλακή.
Την ίδια περίοδο, στο στάδιο της Θεσσαλονίκης διεξάγονταν αγώνες υπό την αιγίδα του αυτοκράτορα. Ο Νέστορας, ένας από τους μαθητές του Δημητρίου, ζήτησε να αναμετρηθεί στο όνομα των Χριστιανών με τον φοβερό παλαιστή Λυαίο, καταγόμενο από το Σίρμιο της Πανονίας (σημερινή Μητροβίτσα στη Σερβία), ο οποίος θεωρούνταν αήττητος. Αφού ζήτησε την ευχή του δασκάλου του, ο Νέστορας μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και με πίστη στη βοήθεια του Θεού κατάφερε όχι μόνο να καταβάλει τον Λυαίο, αλλά και να τον θανατώσει, θυμίζοντας τη νίκη του Δαβίδ επί του Γολιάθ στην Παλαιά Διαθήκη.
Η απρόσμενη ήττα του Λυαίου εξαγρίωσε τον Μαξιμιανό, ο οποίος διέταξε τον αποκεφαλισμό του Νέστορα. Παράλληλα, αποφάσισε να εκδικηθεί και τον Δημήτριο, θεωρώντας ότι ενέπνευσε την πράξη αυτή. Έτσι, διέταξε τους στρατιώτες του να θανατώσουν τον Χριστιανό αξιωματικό με λόγχες μέσα στη φυλακή. Το σώμα του Αγίου τάφηκε στο σημείο του μαρτυρίου του, όπου αργότερα ανεγέρθηκε μεγαλοπρεπής ναός προς τιμήν του. Από τον τάφο του ανάβλυσε μύρο, γεγονός που χάρισε στον Άγιο την προσωνυμία Μυροβλήτης.
Μάλιστα, η μορφή του Αγίου Δημητρίου συνδέθηκε άρρηκτα με την ιστορία της Θεσσαλονίκης. Θεωρήθηκε προστάτης και φρουρός της πόλης, που στάθηκε δίπλα στους κατοίκους της σε δύσκολες περιόδους, όπως στις επιδρομές Σλάβων, Αβάρων, Αράβων, Νορμανδών, Φράγκων, Τούρκων και άλλων κατακτητών. Η λαϊκή παράδοση και η πίστη αποδίδουν σε αυτόν πλήθος θαυμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στρατό συνέβη ανήμερα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου, δηλαδή στις 26 Οκτωβρίου 1912, γεγονός που θεωρήθηκε από πολλούς ως θεϊκό σημείο.
