του Χαράλαμπου Κατσιβαρδά
Η έλλειψη ορθής πολιτικής ερμηνείας των πολιτικών τεκταινομένων οδηγεί τη μείζονα ιδίως αντιπολίτευση, να καθίσταται αγκυλωμένη, εις μία παρωχημένη αντίληψη περί της ορθής υγιούς και εύρυθμης λειτουργίας των Δημοσίων Πανεπιστημίων.
Η αδυναμία της συλλήβδην αντιπολιτεύσεως η οποίας ομνύει πίστη δήθεν εις έναν απροσδιόριστο και ακατάληπτο ψευδεπίγραφο «προοδευτισμό», οραματίζεται τα Πανεπιστήμια μυωπικά αγκυλωμένα, σε νοσηρές νοοτροπίες, έτη πολλά, ήδη, προ της μεταπολιτεύσεως, άνευ ψήγματος αναμορφώσεως και σύγχρονης προσαρμογής στις επιταγές των νέων δεδομένων και της αγοράς. Φρονώ, ότι είμεθα η μοναδική χώρα εις την Ευρώπη, η οποία αρνείται εμμανώς και πεισματικώς την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων, με κίβδηλα και σαθρά επιχειρήματα, τα οποία μόνον θυμηδία δύνανται να δημιουργήσουν, δηλαδή διακινούνται ένθεν κακείθεν, «επικίνδυνες» ανεδαφικές αντιλήψεις δήθεν περί «καπιταλισμού», «εμπορευματικοποιήσεως της γνώσεως» και ούτω καθ’ εξής.
Τα ψευτοπροοδευτικά κόμματα, καθίστανται βαθιά νυκτωμένα και βραδυοπορούντα, καθότι δια των πράξεων και παραλείψεων των, επιθυμούν τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, να καθίστανται αγκωλυμένα εις μία αναχρονιστική και αντιπαραγωγική νοοτροπία, η οποία μηδόλως παράγει ανταγωνιστικούς επιστήμονες, άρτια καταρτισμένους, με προοπτική να αναλάβουν μελλοντικώς καίριες θέσεις εις την αγορά εργασίας, αλλά εις τον αντίποδα προκρίνουν, ως λύση «εκσυχρονισμού» τη δημιουργία ενός εσμού, διανοητικώς λοβοτομημένων κομματανθρώπων, οι οποίοι προέρχονται από μία βιομηχανία αιώνιων φοιτητών, οι οποίοι αναμηρυκάζουν πεπερασμένα ιδεολογήματα, της δεκαετίας του 1960, υπολαμβάνοντας τοιουτοτρόπως, τα δημόσια πανεπιστήμια, αντί φυτωρία επιστημόνων, εις άνδρο εγκληματικών ενεργειών, ασκόπως περιφερόμενων.
Ως έπος ειπείν, τα Πανεπιστήμια, δέον όπως, καταστούν ανταγωνίσιμα με τα υπόλοιπα της Ευρώπης αλλά και του υπόλοιπου πολιτισμένου κόσμου, καθότι συνιστούν οιονεί «Ιερούς χώρους» γνώσεως και απρόσκοπτου διακινήσεως ελεύθερων ιδεών, μα προεχόντως και κυρίως, σεπτούς «Ναούς» γνώσεως, εκπαιδεύσεως, επιμορφώσεως και επιστημονικής καταρτίσεως. Άλλως τε, το εν ισχύ, αρκούντος ικανοποιητικό θεσμικό πλαίσιο, περί ασύλου, διασφαλίζει τελεσφόρως, την προάσπιση της ποιότητας της γνώσεως και την αναγωγή του Πανεπιστημίου σε τρόπον τινά «συμπόσιον» του Πνεύματος, εις άβατον χώρον διασφαλίσεως, της εν τοις πράγμασι προόδου και εξελίξεως του φοιτητού εις έναν υπεύθυνο πολίτη, φορέα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Εις τα Πανεπιστήμια δέον όπως, εμπεδωθεί προσηκόντως το αίσθημα ασφαλείας, των φοιτητών οι οποίοι επιθυμούν απλώς να σπουδάσουν, άνευ να διολισθαίνουν, εις άλλες δραστηριότητες, αφενός εις βάρος των σπουδών των, αλλά και εν γένει εις βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων, επιδιδόμενοι σε βανδαλισμούς και αισθητικούς εκβαρβαρισμούς των δημοσίων χώρων των Ιδρυμάτων.
Είναι πρόδηλον ότι η κυβέρνησις, αποδύεται εις μία επίμοχθη προσπάθεια με κατεύθυνση τον εκσυγχρονισμό των Ελληνικών Πανεπιστημίων, τα οποία θα εξελιχθούν σε Πανεπιστήμια με βάση τα πρότυπα της Ευρώπης και δεν θα είναι άνδρο εγκληματικών δραστηριοτήτων (πλημμελληματικών και κακουργηματικών), όπου δίκην προοδευτισμό, ή χάριν μίας ανυπόστατης φληναφηματολογίας, υποθάλπουν εξωπανεπιστημιακούς, αλλά αυστηρώς, μία συντεταγμένη και προστατευμένη νησίδα διδασκαλίας.
Τηρουμένων των αναλογιών, η διευθέτηση, της παγιώσεως, της ανεξελέγκτου φοιτήσεως, δηλαδή της λυσιτελούς ρυθμίσεως, των υπεράριθμων, χρόνων φοιτήσεως, κατατείνει εις την αναβάθμιση της ιδιότητος του φοιτητή με τη γρηγορότερη έξοδο προς την αγορά εργασίας. Ως εκ τούτου, η εκ βάθρων αναθεώρηση της νοοτροπίας θεάσεως της ιδιότητας του φοιτητού και της των δημοσίων Πανεπιστημίων, θα δημιουργήσει δεόντως, μία ανταγωνιστική κατάσταση, η οποία εξικνείται από τις χρόνιες σοβούσες μεταπολιτευτικές παθογένειες τις οποίες θάλπει η ιδεοληπτική συλλήβδην αριστερά.
Ως εκ τούτο, καθίσταται απολύτως αναγκαίο να συνταχθούμε με την μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβερνήσεως δια την διαφύλαξη της σπουδαιότητας της Πανεπιστημιακής εκπαιδεύσεως, προπαρασκευάζοντας τους φερέλπιδες νεήλυδες, δια ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον με υψηλού επιπέδου, ήδη ληφθείσα (εκ των Πανεπιστημίων γνώση), και την εμπέδωση του σεβασμού, προς τους θεσμούς της, τους Καθηγητές και τας δημοκρατίας.
Εν κατακλείδι, τα Πανεπιστήμια είναι θεματοφύλακας προόδου και εξέλιξης και όχι τροφός ολοκληρωτικών παρωχημένων αντιλήψεων.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Ανεξάρτητος Βουλευτής
