Πλησιάζοντας στις εκλογές της 9ης Ιουνίου, λαμβάνουμε ολοένα και περισσότερα αποτελέσματα από τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες πλέον δείχνουν ακριβώς την ίδια τάση στην κοινωνία. Κοινώς, ο κόσμος δείχνει Μητσοτάκη και συνεχώς συσπειρώνεται γύρω του.
Αυτή τη στιγμή φαίνεται πως η κοινωνία έχει δύο τάσεις. Τη Μητσοτακική και την αντιμητσοτακική. Δεύτερος πόλος δεν υπάρχει κι αυτό επιβεβαιώνεται συνεχώς, σε κάθε μέτρηση και δημοσκόπηση. Και φυσικά είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, καθώς πάντοτε υπήρχε αντίπαλον δέος στην εξουσία. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον Ανδρέα Παπανδρέου, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το Κώστα Σημίτη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά, τον Αλέξη Τσίπρα. Από την ημέρα όμως που κέρδισε τις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει καταφέρει να επικρατήσει πολιτικά, φέρνοντας μια θεμελιώδη αλλαγή στον ίδιο το θεσμό του πρωθυπουργού στην Ελλάδα, μετατρέποντάς τον από έναν ρητορικό πρωταγωνιστή σε πρακτικό ηγέτη, στα χνάρια των Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Αντώνη Σαμαρά.
Αυτές οι πρωτοβουλίες του Κυριάκου, «ανάγκασαν» τρόπον τινά τον κόσμο να κρίνει τους πολιτικούς από την αποτελεσματικότητά τους, όπως έπρεπε δηλαδή να κάνει ανέκαθεν. Έτσι έχουμε φτάσει στο σήμερα, όπου η οποιαδήποτε σύγκριση με τους αντιπάλους του Μητσοτάκη μοιάζει το λιγότερο αστεία. Και έτσι διαμορφώθηκε το πολιτικό σκηνικό του σήμερα, όπου υπάρχει ένας πρωθυπουργός που απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας και απέναντί του μαζεμένοι «εχθροί» που θέλουν να πείσουν τον κόσμο ότι μπορούν να ανατρέψουν τον Μητσοτάκη και να φέρουν «κάτι καλύτερο», μη μπορώντας να πείσουν όμως κανέναν, φυσικά λόγω της πολιτικής πληρότητας του Μητσοτάκη.
Δεν είναι μόνο λοιπόν η έλλειψη αντιπάλου του Μητσοτάκη, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Η έλλειψη αντιπάλου προκύπτει από την ίδια την πληρότητα του πρωθυπουργού, ο οποίος ο ίδιος ανέβασε τον πήχυ ψηλά.
Όσο για τα ακριβή ποσοστά, κοντός ψαλμός, Αλληλούια!
