«Η βλακεία είναι το αποτέλεσμα της παρεμποδίσεως της πνευματικής αναπτύξεως, ήτις ως αιτίαν έχει είτε την εκ γενετής ενυπάρχουσανέλλειψιν εν τη αρχή του βίου, επελθούσαν βλάβην αυτού, εξ’ ού διακρίνεται εν τη ψυχιατρική από των ανωτέρω εν στενωτέρα εννοία καλουμέων ψυχικών νόσων, εν αίς η βλάβη του εγκεφάλου επέρχεται μετά την ανάπτυξιν αυτού. Εκδηλούται δ’ εν τη ανικανότητι του πάσχοντος προς πάσαν διανοητικήν εν γένει λειτουργίαν, ήτοι προς σύλληψιν ιδεών και μόρφωσιν εννοιών και κρίσεων (Ηλιοπούλου, Σύστημα του Ελληνικού Ποινικού Δικαίου, Ι, 1919 σ. 191-192).»
Βλέπουμε λοιπόν και εδώ ότι η βλακεία σπανίως νόσος, συχνότερα είναι φυσική κατάσταση ορισμένων ατόμων. Οι περιπτώσεις βεβαίως της δεύτερης κατηγορίας είναι σημαντικά δυσχερέστερες διά την επιστημονική ανάλυση, αλλά και, αλλοίμονο, οι περισσότερες όπως επίσης και οι απείρως πλουσιότερες σε κοινωνικά αποτελέσματα.
Ο βλάξ υπό αυτή την έννοια μοιάζει με ζώο αλλά και τον πρωτόγονο άνθρωπο, επειδή έχει ειδική αδυναμία ως προς τον σχηματισμό αφηρημένων εννοιών – είναι δε γνωστό ότι όσο περισσότερο πολιτισμένος είναι ο άνθρωπος τόσο περισσότερο σκέπτεται αφηρημένες έννοιες (θαυμάσια ανάλυση δίδει ο OswaldSpenglerστο περίφημο έργον του DerUntergangdesAbendlandes, αλλά και οLevy-Bruhl)– αλλά τόσο περισσότερο ανόθευτο και ασφαλές είναι αντιθέτως το ένστικτό του, μετά όλες τις διανοητικές συνέπειες που μπορεί να έχει όλο αυτό, που διαρκώς παραβλέπεται από την παλαιά ψυχολογία, όπως θα δούμε πιο κάτω. Θα ήταν αστείο άλλωστε να εθεωρείτο ως «νόσος» η φυσική αυτή διανοητική και ψυχολογική κατάσταση του βλακός, την οποία έχει ως κοινό χαρακτηριστικό με τον πρωτόγονο άνθρωπο (για περισσότερα βλ. Levy-Bruhl, Lamentaliteprimitive).»
Η υπερεκχειλίζουσα ευήθεια συνιστά ορισμένεως φορές ένα ισχυρό κίνητρο μίας κατηγορίας προσώπων, οι οποίοι, καθίστανται εφ όρου ζωής, ευεπίφοροι, να επιδοθούν, με στόμφο σε δοσιλογισμούς, ίνα προσποριστούν επ’ ωφελεία τους ορισμένα ανταλλάγματα.
Οι εν λόγω άνθρωποι, είθισται να είναι, αξ αντικειμένου, αποδομημένες προσωπικότητες, έμπλεες, σωρείας ψυχοπαθολογικών προβλημάτων και ιδίως ανθρώπων, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, λόγω όμως των ιδικών τους επιλογών.
Ωσαύτως κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, οι άνθρωποι αυτοί, είναι αδίστακτοι και διατεθειμένοι, να προκαλέσουν οιοδήποτε ηθικό ή κοινωνικό πρόβλημα, να απεμπολήσουν ευθέως οιαδήποε αρχή και αξία, αρκεί να ικανοποιήσουν, αμελλητί και άνευ ετέρου τινός, το ατομικό του συμφέρον άχρι κεραίας.
Όμως το πρόβλημα αναφύεται ότε τα ψοφοδεή και ποταπά αυτά πρόσωπα, κληθούν να λάβουν σοβαρές αποφάσεις, ή να δοικήσουν μία πάσης φύσεως ομάδα, καθότι εις αυτές τις περιπτώσεις αμφιταλαντεύονται καθότι δεν έχουν τα εχέγγυα των προσώντων ή την ανάλογη εμπειρία ίνα λειτουργήσουν τελεσφόρως υπέρ του συνόλου της εκάστοτε ομάδος.
Εις τον αντίποδα, λοιπόν επιδιώκουν να ακρωτηριάσουν την ομάδα, απομειώνοντας ράγδην την αποτελεσματική απόδοσή της, ούτως ώστε να οικοδομηθεί μία μορφή, φράξιας, με πρώτιστο κριτήριο, να την περιβάλλουν, πρόσωπα, άνευ προσώντων, πλην όμως με κράτιστο γνώμονα, την ικανότητα, να εκθειάζουν νυχθημερόν, τον δοτό ταγό.
Η κατάσταση αυτή δυστυχώς αποτελεί μία πάγια πρακτική όπου το σύστημα, μεταχειρίζεται κατά το δοκούν τον εκασταχού και εκάστοτε χρήσιμο ευήθη, ο οποίοις είναι διατεθειμένος ίνα υπεραναπληρώσει τα εσωτερικά του χρόνια προβλήματα.
Η ιδιοσυστσία και το υγιές της προσωπικότητας του καθενός, οντολογικά και φιλοσοφικά επιδρά καταλυτικά εις την επίδραση της τελεσθεισών πράξεων και παραλείψεων, αλλά ιδίως δομεί τον τρόπο σκέψεως, ο οποίος με την σειρά του, τιθασεύει τα πάθη του και τυχόν ποταπά ένστικα.
Η παιδεία στοιχειωδώς, εξασφαλίζει ουσιαστικά τον εξορθολογισμό ερμηνείας των καταστάσεων και οριοθετεί προς την σωστή κατεύθυνση με γνώμονα βεβαίως τις ανιλήψεις, ιδέες και απόψεις του καθενός.
Εν άλλοις λόγος, ενεδρεύει ο κίνδυνος, όπου, ευρίσκονται όι συγχρωτίζονται οι άνθρωποι αυτοί, να κλυδωνίζεται ότε το εποικοδόμημα, εξ ευηθίας, διότι στερούνται οξυμμένης κριτικής σκέψεως και ενεργούν ως έρμαια των ενστίκτων των, δηλαδή ωθούνται από ταπεινά ελατήρια και ουχί με σκοπώ το αίσθημα δικαίου, το οποίο στοιχειωδώς εδράζεται εις τη ψυχή του καθενός.
Περαιτέρω, ο άνθρωπος όταν συσκοτίζεται ο νούς του δραπετεύει προς την φιλοσοφία δια να ανακουφισθεί και να θεμελιώσει το χάσμα που εξ οιασδήποτε πιθανής αιτίας δημιουργήθηκε, εν ταυτώ, τηρουμένων των αναλογιών, ότε συγκλονίζεται η ψυχή του σπεύδει να προσφύγει αδηρίτως προς την θρησκεία, την αναζήτηση του θείου.
Εν προκειμένω, η Ορθόδοξη παράδοση, δια των Ιερών Μυστηρίων, παρέχει την δυνατότητα προς τον άνθρωπο, να κοινωνήσει προσηκόντως με τον Θεάνθρωπο και να ιδρύσει μία οντολογική σχέση, διαρκούντος του θνησιγενούς βίου του, καθότι το ανθρώπινο πρόσωπο, επιδιώκει, το κατ’ εικόνα, τούτο δε επιτυγχάνεται κατ’ εξακολούθησιν, ήτοι καθ’ ημέρα και όχι άπαξ,.
Ο Θεός αναμένει ημάς, μας κρούει την Θύρα, άρα ο εφοδιασμός μας με την Θεία Χάρη, ή η θωράκισή μου, δια της θείας Κοινωνίας συνιστά, ένα διαρκές ζητούμενο αλλά και ένα Θείο δώρο μεταμελείας, διαρκούντος του μάταιου βίου μας.
Τα αναφέρω αυτά, ούτως ώστε να αποσαφηνίσω την έννοια του Πολιτισμού, εις τα πλαίσια του οποίου, ο μέσος κοινός νους, δύναται να αντιληφθεί κοινωνιολογικά τις παθογένειες, προβαίνοντας σε μία διαρκή εξέλιξη, καταδυόμενος προς «το γνώθι εις αυτόν», τούτο επιτυγχάνεται δια του συνετού, λιτού και πνευματικού Χριστιανού Βίου, ως ο Βίος των Αγίων επιτάσσει και υπαγορεύει, συλλήβδην ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός, ως άλλωστε, δια μέσου της φιλοσοφίας, η αρχαία ελληνική γραμματεία, μας κατέλειψε μία σπουδαία παρακαταθήκη με γνώμονα, την διαρκή αναζήτηση της αληθειας.
Η επιστήμη τουλάχιστον η οποία ουδαμώς αντιβαίνει προς την θρησκεία, παρά τις αντίθετα εκπεφρασμένες απόψεις, ορισμένων μη έγκυρων μηχανισμών, οι οποίοι τελούντες εις διατεταγμένη υπερεσία, επιδιώκουν σφόδρα και κρύβδην, να εκριζώσουν την σύμφυτη με την ανθρώπινη αξία, ούτως ώστε να τον ακρωτηριάσουν εκ του γεννήτορά τους, ούτως ώστε άνευ πνευματικής θωρακίσεως θα άγεται και θα φέρεται, άγαν ευχερώς.
Περαιτέρω, λοιπόν, ο απότοκος της παιδείας και εν γένει του πολιτισμού αρθρώνεται εις την δυνατότητα, εξέλιξης, προόδου, δίκαιης επιλογής, προκειμένου όμως να το επιτύχεις τούτο, απαιτεί ανυπερθέτως, διαρκή εκπαίδευση, μόρφωση και καλλιέργεια, όμως εν τοιαύτη περιπτώσει, οι άνθρωποι οι επιρρεπείς προς τον εκμαυλισμό και την αδικία, είθισται να συγκεντρώνουν δύο παραμέτρους, δηλονότι αφενός μεν την ατιμία, και εξ ετέρου, την έλλειψη γνώσεων και καλλιέργειας.
Ως εκ τούτου λοιπόν, συμπερασματικά, δυνάμει των ανωτέρω, η έννοια του ανοήτου ανθρώπου, ο οποίος φρονεί ότι καθίσταται το επίκεντρο του κόσμου, εν μία νυκτί, καθότι, προ της αναλήψεως αυτής της μορφής εξουσίας, επί της ουσίας ήτο ένα περιθωριποιημένο ανθρωπάκι, άνευ ουσιαστικής υπόληψης ή κοινωνικής αξίας, όχι επειδή είναι καταγέλαστος και κατάπτυσος απλώς, διότι ο ίδιος εν τέλει, παιδιόθεν, ουδέποτε επένδυσε εις τον εαυτό του, να επιτύχει το μέγιστο, με την ανάλογη προσπέθεια, αλλά εις τον αντίποδα, διότι οικοδόμησε, ανέκαθεν μία ζωή, εις την ουτιδανοσύνη, εν άλλοις λόγοις επεχείρησε ίνα επιτύχει το μέγιστο κέρδος με την μηδαμινή προσπάθεια.
Συνελόντι ειπείν, η κοινωνία, βαίνει εις κρημνόν, καθότι αυτού του τύπου οι άνθρωποι, δηλαδή, οι αδαείς οι οποίοι χρησιμοποιούνται, δια να διαλύσουν τους πολιτικούς χώρους, θα λογοδοτήσουν εις την σύγχρονη ιστορία.
Το πρόβλημα είναι η ευήθεια, διότι συσκοτίζει το νου, ενός ανθρώπου ο οποίος εν τη κυριολεξία καθίσταται αστοιχείωτος, αγνοών, το παρόν και το μέλλον.
Εν πάση περιπτώσει, η κοινωνία μας σήπεται, ελλείψει αρχών και αξιών, ελλείψει θεμελιωδών και δομικών ιδεωδών, εν συνδυασμώ με την προιούσα πτωχοποίηση των πολιτών, ιδίως λόγω του γεγονότος ότι, τα ξένα «fund», λυμαίνονται ανενόχλητα κα ανεμπόδιστα, την ελληνικά νοικοκυριά, εις το σημείον τούτο να υπομνήσω, την απόφαση του Αρείου Πάγου, αρχάς του Ιανυαρίου, όπου η ολομέλεια έθεσε τον ακροτελεύτιο λίθο, προς την προάσπιση της ακίνητης περιουσιάς των Ελληνικών νοικυριών.
Είναι πρόδηλον, ότι η ομηρία των Ελλήνων πολιτών εξ αφορμής του υπερδανεισμού, συνιστά ένα πρόσθετο σχέδιο, της παγκοσμιοποιήσεως η οποία κατατείνει εις τον εγκλωβισμό των Ελλήνων, προς τις Τράπεζες, με αποτέλεσμα ο Έλληνας, να απολέσει, νομοτελειακά και με γεωμετρική ακρίβεια , οιαδήποτε περιουσιακό στοιχείο, ούτως ώστε να καθίσταται ευάλωτο.
Η ως άνων δεινή κατάσταση εις την οποία ακουσίως έχει περιαχθεί, καθίσταται πέραν από ευάλωτος ως ανέφερα ακροθιγώς, έτι περαιτέρω αλώνεται δια την ανεξέλεγκτης ροής των μετανστών, ένα φαινόμενο, το οποίο ανυπερθέτως συνιστά πολιορκιτικό κροιό, της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ούτως ώστε δια μέσου των επηλύδων να επιτευχθεί, η νόθευση των εθνών, με αποτέλεσμα να αποδομηθεί εκ βάθρων η εθνική συνείδηση για τους εξής λόγους :
Δηλαδή, ο καθημαγμένος Έλλην πολίτης, πνέει τα λοίσθια, διότι όντας πτωχοποιημένος και μη έχων την ουσιαστική δυνατότητα αντιρδάσεως συμπιέζεται επί τω τέλει ίνα εξομοιωθεί με την εισροή των μεταναστών, με συνέπεια να προκριθεί και να κατισχύσει, η ταξισκή συνείδηση, ότι «όλοι είμεθα πτωχοί» εις βάρος της κοινωνικής και εθνικής συνειδήσεως.
Τούτο εν τέλει είναι ο σκοπός, ο Έλλην να αποδυναμωθεί κυκλωτερώς και να εξουδετερωθεί, πολιτσμικά, οικονομικά, και εθνικά, ως εκ τούτου, άπατρις, ανέστιος και πλάνητας, πτωχός να νιώθει συναισθήματα αλληλεγγύης, προς τους ταξικά όμοιούς τους, δηλαδή εν γένει τους μετανάστες, ως εκ τούτου λοιπόν, θέλω να πω, ότι η πλήρης εκκωφαντική κατάρρευση και ο προαγόμενος αφελληνισμός κείται επί θύραιας.
Συμπερασματικά, η διεκδίκηση της ελευθερίας και η κατάκτηση της Δημοκρατίας συνιστά μία διαρκή διαδικασία, άρα απαιτεί, ένδον εξέλιξη, προσευχή και διαρκή μελέτη ίνα επιτευχθεί τούτο προσηκόντως, μόνον με την σωρευτική συνδρομή των ως άνω προαπαιτουμένων, θα επέλθει και η διάσωση της μαγιάς του διαχρονικού έθνους μας
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω πάγω και του Σ.τ.Ε
Ανεξάρτητος Βουλευτής
